ΔΑΝΕΙΚΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ, ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Ό,τι έχει περάσει για καλό έρχεται να σου πει ο αποδυτηριάκιας ότι το αντίθετο απ’ αυτό που σάς παραμυθιάζουν είναι το καλύτερο. Φοβερό, ε;

Να μεγαλώνει ο πιτσιρικάς και από το σπίτι του, από το σχολείο, η ίδια η κοινωνία, που την εκφράζει ο παπάς, ο μπάτσος, ο δικαστής, ο εφοριακός, ο πολιτικός, να διδάσκουν, να ακολουθούν το στραβό. Ε, δεν θα τυφλωθεί από τη στραβομάρα του ο νέος άνθρωπος;

Μέχρι να ανακαλύψει στο δρόμο του τον αποδυτηριάκια. Το φως. Πού δεν θα του πει ποιο είναι το σωστό. Όχι, ποτέ αυτό. Μόνο θα του φωτίσει το σωστό ο αποδυτηριάκιας. Και απ’ εκεί και περα ο έτσι αποφασίζει να ψωνίζει το σωστό, το καθαρό, το θρεπτικό.

Οι δανεικοί παίκτες. Έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη παραφιλολογία, νοσηρή, δήθεν ηθικοπλαστική. Ότι μέσω των δανεικών ποδοσφαιριστών ο ισχυρός της πιάτσας, χθες ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, πρώτος που ξεκίνησε το κόλπο, σήμερα ο Βαγγέλης Μαρινάκης ελέγχουν κάποιες ΠΑΕ παραρτηματικού τύπου. Σα να στέλνεις ένα γκομενάκι, μανουλομάνουλο σκέτο, να πλανέψει κάποιον και το κορίτσι να δουλεύει πρακτορικά για σένα. Έτσι είναι πράγματι, ρωτάω.

Η απάντηση είναι πράγματι ότι έτσι είναι. Μήπως, όμως, δεν είναι έτσι; Είσαι λάθος ό,τι κι αν πεις. Το σωστό είναι ότι ο δανεισμός παικτών είναι αναγκαίος, τόσο για τον ίδιον τον ποδοσφαιριστή, όσο και για τις δυο ομάδες, αυτήν που τον δανείζει και την άλλη που τον δανείζεται.

Όπως, επίσης, είσαι μέσα αν υποψιάζεσαι ότι με το δανεισμό αναπτύσσονται σχέσεις πονηρές ανάμεσα στους προέδρους των δυο ΠΑΕ. Οπότε; Εγώ θα στα πω όλα, μικρέ.

Τράβα πρώτα φτιάξε ένα καφέ και θα συνεχίσουμε την κουβέντα επί του θέματος, αφού πρώτα τον δοκιμάσω, ότι τον έψησες μαγκυόρικα, όπως εγώ προσπαθώ να σε ψήσω. Επανέρχομαι.