ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ

Καμμία διάθεση να πικραίνω κανένα αρρωστάκι. Μου ’ρθε στη μνήμη το προηγούμενο παιχνίδι του Ολυμπιακού στο τσάμπιονς ληγκ και είχαν γράψει στη σκέψη μου οι πανηγυρισμοί των δυο σκόρερ Ιμπραϊμοβιτς και Μανώλα. Τέλος πάντων, μου ’ρθε και το αραδιάζω. Στο φινάλε οι αλήθειες πρέπει να λέγονται, όσο κι αν πονάνε. Όσο κι αν μαυρίζουν ψυχές οπαδικές.

Κάνει το γκολ ο Ιμπραϊμοβιτς, τόσο ενωρίς, και τρελλάθηκε το παλληκάρι. Το ίδιο και οι Μανώλας, Καβάνι στα άλλα δυο γκολ. Πριν καν αρχίσει ο χρόνος να γράφει στο εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, τούς πλημμύρισε η ευτυχία, τούς έστειλε στους επτά ουρανούς και τους δύο σκόρερ.

Όχι επειδή σκόραραν για την ομάδα τους, αλλά επειδή αυτοί οι ίδιοι πέτυχαν το γκολ. Δεν υπάρχει καμμία ομάδα. Ο παίκτης παίζει για πάρτη του. Δικό του είναι το γκολ, όχι της ομάδας του. Το ίδιο θα πανηγύριζαν οι Ιμπρα, Μανώλα, Καβάνι με όποια φανέλλα φορούσαν.

Κανένα πρόβλημα αν είσαι σωστός οπαδός. Να το βλέπεις αλλοιώς. Ότι το μεγαλείο της δικής σου ομάδας δίνει την ευκαιρία στον παίκτη να πετυχαίνει γκολ που στο φινάλε είναι υπέρ της ομάδας.