ΟΙ ΛΑΜΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΤΩΝ ΠΑΕ

Από τη φάτσα τον κόβεις τον πρόεδρο της ομάδας τι σόϊ πονηρός είναι. Και να μην είναι, από τη στιγμή που εμπλέκεται με το ποδόσφαιρο θα πονηρέψει. Διαφορετικά θα πάει άψαλτος. Θα κρατήσει ένα φεγγάρι. Για να επιβιώσει σημαίνει ότι έγινε της δουλειάς.

Εξαρτάται αν η ομάδα είναι δική του. Το ξέρεις ότι στο πρωτάθλημα γι’ αυτό και για εκείνο το λόγο κάποιες ομάδες έχουν αφεντικό που δεν είναι ο μαγαλομέτοχος. Ο Βαρδινογιάννης, για παράδειγμα, είχε δώσει τον Παναθηναϊκό και τον δούλευε άλλος. Ο Φιλιππίδης, ο Γόντικας.

Ο Τσακίρης το ίδιο στον Πανιώνιο. Και ο Ντέμης Νικολαϊδης δεν ήταν ποτέ μεγαλομέτοχος στην ΑΕΚ. Ο Γιδόπουλος, επίσης στην ΑΕΚ, δεν ήταν καν μέτοχος. Ούτε ο Άρης τα τελευταία χρόνια έχει πρόεδρο ιδιοκτήτη της ΠΑΕ.

Αν, λοιπόν, το μαγαζί είναι δικό σου, δηλαδή έχεις το μασούρι με τις μετοχές δεν κλέβεις τον εαυτό σου. Ό,τι πληρώνεις, μεταγραφές, προπονητή, μισθούς, το πληρώνεις εσύ.

Άλλο έργο είναι να διαχειρίζεσαι την ΠΑΕ εξουσιοδοτημένος από τον μεγαλομέτοχο. Τότε, αν σε παίρνει, χρεώνεις περισσότερο την ομάδα σε κάθε νταραβέρι και ό,τι τσουρνέψεις το κάνεις παντελόνι.

Πριν από χρόνια κάποιοι πρόεδροι ΠΑΕ έπαιρναν χοντρά λεφτά κάτω από το τραπέζι από το συνδρομητικό κανάλι. Υπέγραφαν για τόσο και άρπαζαν τοοοοσο.

Έχουν γίνει πολλές καταγγελίες για ξέπλυμα χρήματος στις ΠΑΕ. Άλλο αυτό. Παίζει κι αυτό. Οπότε, όμως, κάνει ένα ντου η δικαιοσύνη σπάει τα μούτρα της. Δεν βρίσκει άκρη.

Τελικά, η κουβέντα είναι μια. Ο μέσος τύπος προέδρου ΠΑΕ στη Ελλάδα δεν είναι επιχειρηματίας, με την έννοια ότι δεν σκέπτεται επιχειρηματικά. Να παράξει ένα προϊόν και να το πουλήσει. Όχι, αυτό. Η αγωνία του, το ενδιαφέρον του είναι τι θα βουτήξει. Τα έτοιμα πακέτα. Από ΟΠΑΠ, τηλεόραση, διαρκείας. Όχι να στήσει επαγγελματικό μηχανισμό προώθησης και λανσαρίσματος του προϊόντος του.