ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Θα το πω σήμερα με αφορμή την κλήρωση. Για εμένα δεν έχει και τόση σημασία ποιος είναι ο αντίπαλος του Ολυμπιακού. Για να μη σου πω ότι ουσιαστικά είναι αδιάφορο.

Μετράει ότι ο πρωταθλητής πέρασε στους «16» και θεωρητικά έχει ένα άλφα ποσοστό να μην αποκλειστεί. Ποια είναι η δική μου κουβέντα.

Ο προπονητής αύριο θα γίνει παρελθόν. Δεν είναι μόνιμος. Όπως και οι παίκτες. Το ερώτημα είναι αν θα «μείνουν» στα αποδυτήρια της ομάδας οι εμπειρίες από τα παιχνίδια της Ευρώπης.

Έτσι κτίζονται οι μεγάλες ομάδες. Πρώτα κτίζουν χαρακτήρα. Κτίζω ομάδα, κύριοι, δεν σημαίνει παίρνω παίκτες. Σημαίνει οπλίζω την προσωπικότητα της ομάδας. Κι αυτό γίνεται όταν ρουφάω τα συμπεράσματα που μου χαρίζει κάθε παιχνίδι.

Αλλοίμονο και να θεωρήσω ότι κάθε ματς μου δίνει βαθμούς. Ένα αποτέλεσμα νίκης, ήττας, ισοπαλίας. Έπαιξα με την Παρί Σαιν Ζερμαίν π.χ., εδώ και στο Παρίσι.

Και με την Μπενφίκα. Και με την Άντερλεχτ. Έξι διαφορετικά παιχνίδια. Αν δεν «καταθέσω», αν δεν αποταμιεύσω τι βίωσα σαν ομάδα μέσα στα αποδυτήρια μου απ’ αυτά τα ματς, τότε είμαι στα ίδια.

Γι’ αυτό όλες οι μεγάλες ομάδες πέρα από τους περαστικούς, παίκτες και προπονητές, έχουν εκείνα τα στελέχη τα μόνιμα, δεκαετίες, που «επεξεργάζονται» το απόσταγμα κάθε αγώνος και αυτά ακριβώς τα άτομα αποτελούν την πηγή ενέργειας και αύρας που επιδοτούν το μέταλλο της ομάδος.