ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΕΝΑΣ ΘΝΗΤΟΣ

Υπάρχει θάνατος ένδοξος και θριαμβευτικός; Γιατί, όχι. Ο θάνατος είναι θάνατος, όμως ο άνθρωπος δεν έχει αποφύγει να τον στολίσει, να τον στέψει με διάσταση ηρωική, επική. Να τον ομορφύνει τον θάνατο.

Ο Μιχάλης Κρητικόπουλος πέθανε πριν από 11 χρόνια μέσα στο γήπεδο παίζοντας μπάλλα, βετεράνος πια, απόμαχος ποδοσφαιριστής. Ο μέγας Δημήτρης Μητρόπουλος τελείωσε επάνω στο πόντιουμ ενώ διηύθυνε την  ορχήστρα της Σκάλας του Μιλάνου, στις πρόβες. Συνέβη το 1960 και καταγράφηκε κι αυτός ένας «ωραίος θάνατος».

Ο καλλιτέχνης όρθιος και σε στιγμή προσωπικής δημιουργίας παραδίδεται στον Θεριστή και περνάει την αγύριστη Πόρτα. Όπως ο στρατηγός πεθαίνει στη φωτιά της μάχης. Τι άλλο να περιμένει ένας θνητός.

Θυμάμαι ένα κείμενο του δημοσιογράφου Ευσταθιάδη, πριν χρόνια, όπου αναρωτιόταν: «Αλήθεια, πώς πεθαίνει κάποιος εν υπηρεσία; Με ποιες κινήσεις και ποια θεατρολογία αποκωδικοποιείται ο αιφνίδιος θάνατος. Ο τραπεζικός υπάλληλος θα γείρει διακριτικά στο γκισέ του, μπροστά σε μία κοκλάζουσα μαρμίτα θα γονατίσει ο μάγειρος, ο ερωτιδεύς ασφαλώς επί κλίνης, ο επαγγελματίας οδηγός στο τιμόνι του...».

Ο Μίκαελ Σουμάχερ δεν αξιώθηκε να αναμετρηθεί με το θάνατο κρατώντας το τιμόνι… Όπως ο Gottschalk κεραυνοβολήθηκε, τον 19ο αιώνα, παίζοντας στο πιάνο τη δική του σύνθεση «Morte» (Θάνατος). Όπως στη διάρκεια της παράστασης της Aida πέθανε ο Sinopoli. Όπως ο Fausto Cleva στον «Ορφέα στον Άδη», στο Ηρώδειο μέσα, κατέβηκε ο ίδιος στο δικό του Άδη.