ΣΤΟ ΚΑΔΡΟ ΤΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΑΓΙΟΣΥΝΗΣ Ο ΕΟΥΣΕΜΠΙΟ

Τελείωσε το Ευρω 2004 στην Πορτογαλία. Η ελληνική ομάδα πέτυχε τη μέγιστη έκπληξη της Ιστορίας του ποδοσφαίρου. Στη φωτογραφία, όπου λάμπουν οι ψυχές Ρεχάγκελ και παικτών, χωράει και ο Εουσέμπιο. Στο πρόσωπό του αποκαλύπτεται πόσο καλός άνθρωπος ήταν. Αυτό είναι το καθοριστικό του ''ελάττωμα''.

Δεν ήταν αλήτης. Τσόγλανος. Καριόλης. Βρωμόπουστας. Έπαιζε μπάλα ο Εουσέμπιο και έβγαζε ποίηση. Τέχνη. Κι όμως, όταν είσαι στην κορυφή, πρώτο τραπέζι στην παγκόσμια πίστα, είναι απαραίτητο να ‘σαι και λίγο κακός. Με ποια έννοια; Έστω, ρε παιδί μου, να μη θες να φύγεις από το γήπεδο χαμένος. Να μη συμβιβάζεσαι με τίποτα με την ήττα. Να σκυλιάζεις από το κακό σου, «όχι» να λες, δεν χάνω, είμαι ο καλύτερος.

Είναι ο πρώτος στην Πορτογαλία ο Εουσέμπιο. «Είναι», όχι «ήταν». Είναι. Το πιθανότερο ότι και στα προσεχή 50 χρόνια θα παραμείνει ακλόνητο το όνομά του στην κορυφή της Πορτογαλίας. Και όποιος αποκωδικοποιήσει το βλέμμα του, στη θριαμβευτική φωτογραφία της εθνικής μας το 2004, θα συμφωνήσει ότι πρόκειται για έναν από τους πολύ μεγάλους που πρόσθεσαν στην αγιοσύνη της μπάλας.

Αυτές οι αράδες με αφορμή το θάνατό του σα σήμερα 5 Ιανουαρίου, το 2014.

Πέθανε πριν τρία χρόνια ο Εουσέμπιο. Όχι, κύριε. Δεν πέθανε. Λάθος διαβάζετε. Δεν πεθαίνουν οι αιώνιοι. Αδιάφορο αν ζει ακόμα, αν τον χώσανε σ’ έναν τάφο. Η μνήμη του έχει μείνει αναλλοίωτη. Αυτό μετράει. Το ότι μένει αυτό που είναι. Δεν υπάρχει δύναμη να ανατρέψει την θέση που ως ποδοσφαιριστής σφράγισε, με την αξία του και το ήθος του, μία ολόκληρη εποχή στην πατρίδα του.

Έχει τη σειρά της μία βαριά κουβέντα που δεν διστάζω να την υπογράψω. Με την ευκαιρία του θανάτου του έγραψαν ότι γεννήθηκε εκεί, έπαιξε σ’ αυτές τις ομάδες, πέτυχε τόσα γκολ, αναδείχθηκε καλύτερος στον κόσμο εκείνη τη χρονιά. Τα γνωστά. Τα τετριμμένα. Τα αποχαιρετιστήρια.

Είναι, λένε, ο 8ος μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής από καταβολής μπάλας. Ο αποδυτηριάκιας λέει ότι ο «μαύρος πάνθηρας», το «μαύρο μαργαριτάρι», είναι αθάνατος. Αιώνιος. Πέρα από όποια θέση στην παγκόσμια κατάταξη του δώσουν ιστορικοί και δημοψηφίσματα.

Να, τι θέλω να πω. Οι κορυφαίοι των κορυφαίων όλων των εποχών είναι Πελέ, Μαραντόνα, Πούσκας, Κρόυφ, Ντι Στεφάνο, Γκαρίντσα, Μπεκενμπάουερ, Μπεστ, Ριβέρα. Κάποιος άλλος, κάποιοι άλλοι έχουν διαφορετικές εκτιμήσεις.

Ο Μπεκενμπάουερ, τεράστιος, ηγετικός, εγκέφαλος, όμως δεν είναι αιώνιος. Γιατί; Είναι δυτικός. Δεν είναι λατίνος. Δεν βγήκε από αλάνα, όπως ο Πελέ, ο Εουσέμπιο. Δυτικός και ο Πούσκας, και ο Κρόυφ, όμως ανήκουν στην αρτίστικη σχολή. Στη μπαλαδόρικη.

Λαϊκό προσκύνημα έγινε στη σορό του Εουσέμπιο. Θυμάμαι όταν ήμουν στην Πορτογαλία το αυτί μου άκουγε να τον λένε Εούζεμπιο, τον λαϊκό ήρωα. Έτσι είναι.

Ο ποδοσφαιριστής είναι λαϊκός ήρως. Δεν θα γίνει λαϊκός ήρως ο πολιτικός, ούτε ο τραπεζίτης και ο δικηγόρος. Όπως το λέω. «Λαϊκός ήρωας» είναι ο Πορτογάλος από την Μοζαμβίκη. Τίτλο που δεν θα χαρίσει η Ιστορία στον Κριστιάνο Ρονάλντο, ας κερδίσει περισσότερους τίτλους.

Όσο κι αν ο αθλητισμός βιομηχανοποιήθηκε, έγινε εμπορικό προϊόν και κουβαλάει λογότυπα πολυεθνικών εταιρειών, διαφημίσεις χορηγών κι έχει καταβρωμίσει από τα φάρμακα, να, που η ψυχή του ποδοσφαίρου δίνει ακόμα την αύρα της σε κάποια πράγματα πανάρχαιας κοπής.

Την ηρωική, την επική διάσταση του αθλητή, του ποδοσφαιριστή την απέπνεε ο Εουσέμπιο. Νοερά ο αποδυτηριάκιας τον προσκυνάει.

Διαβάστε ακόμα:

Τότε οι μπαλλαδόροι γεννιόντουσαν στην αλάνα