Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΣΕ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Το παραμύθι ότι ο αθλητισμός είναι πολιτισμός, ότι εκπροσωπεί αξίες και ιδεώδη και άλλα τέτοια περίεργα, παίζεται στην τελετή έναρξης και λήξης των μεγάλων διοργανώσεων. Ασφαλώς και ο αθλητισμός είναι πράμα τεράστιο και αποτελεί μια κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος, όπως οι καλές τέχνες, όμως όχι αυτός ο αθλητισμός που λειτουργεί πια μονάχα σα σώου. Σα θέαμα, σαν προϊόν εμπορικό, σα μέσο διαφημιστών πολυεθνικών brandname.

Συζητήθηκε αρκετά η τελετή έναρξης των χειμερινών ολυμπιακών αγώνων στο Σότσι της Ρωσίας. Ψοφάνε τα διεθνή μήντια να την πέφτουν σ' ό, τι κυκλοφορεί. Με τι άλλο να ασχοληθούν στους χειμερινούς ολυμπιακούς εκτός από την τελετή; Με τα άγνωστα αθλήματα, με ολυμπιονίκες επίσης άγνωστους στον πολύ κόσμο, μήπως.

Στους ολυμπιακούς αγώνες, τους κανονικούς, δηλαδή τους καλοκαιρινούς που έχει κάνει η Σοβιετική Ένωση τότε στη Μόσχα, το 1980, η τελετή έναρξης ήταν όλα τα λεφτά. Ο πλανήτης όλος μαρμάρωσε, δεν είχαμε ξαναδεί τέτοιο υπερθέαμα, στην πραγματικότητα μια αληθινή καλλιτεχνική παράσταση όπου αμέτρητοι χορευτές μέσα στο στάδιο συνέθεσαν ένα πολύχρωμο σύνολο, σε διαρκή κίνηση.

Το “μήνυμα” που έβγαινε από την τελετή έναρξης του 1980 ήταν ότι οι λαοί θέλουν την ειρήνη, όχι τον πόλεμο. Η Αμερική του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού είναι αυτή που κάνει πόλεμο στο Βιετνάμ, ενώ η Σοβιετική Ένωση του σοσιαλισμού θέλει την ειρήνη. Είπαμε. Παραμύθι. Ενα χρόνο πριν, το 1979, η ΕΣΣΔ είχε μπουκάρει στο Αφγανιστάν.

Τελικά, τα κράτη αντί να υπηρετούν τον αθλητισμό, τον χρησιμοποιούν.