ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΑΣΤΟ ΟΧΙ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ

Λέει ο αποδυτηριάκιας ότι ο πρόεδρος της ομάδας να είναι επιχειρηματίας. Να συμπεριφέρεται επιχειρηματικά. Μόνον έτσι βοηθάει το ποδόσφαιρο, αλλά και την ομάδα του. Όχι, ρε, σου λένε κάποιοι. Ο πρόεδρος πρέπει να αγαπάει την ομάδα και να βάζει λεφτά.

Ρε, κορόιδα, είναι δυνατόν να μην αγαπάει, να μην πονάει την ομάδα όταν θα επενδύει τα λεφτουδάκια του; Το ζήτημα δεν είναι μόνον να αγαπάει, αλλά και να μην μας το παίζει αγαπητικός της βοσκοπούλας, δηλαδή της ομαδάρας.

Σου λέω, λοιπόν, ότι το βαθμό επαγγελματισμού και σοβαρότητας στο εγχώριο ποδόσφαιρο τον ορίζει ο μεγαλομέτοχος των ομάδων, όχι οι παίκτες, ούτε οι προπονητές. Και, με αφορμή το ξου στον Αναστόπουλο καπάκι μετά την ήττα του Πλατανιά από τον Εργοτέλη, σου ρίχνω το ακαδημαϊκόν συμπέρασμα:

Η προχειρότητα των ελληνικών ΠΑΕ αποθεώνεται όχι τόσο στην απόλυση του προπονητή, όσο στην πρόσληψη. Γίνεται η συμφωνία ανάμεσα στον επαγγελματία και τον ερασιτέχνη άνευ κριτηρίων. Τι άλλο να περιμένεις; Η ήττα φέρνει την απόλυση.

Δεν προσλαμβάνει με αντικειμενικά και, κυρίως, με προσωπικά κριτήρια τον προπονητή το αφεντικό της ΠΑΕ. Βεβαίως με προσωπικά κριτήρια διότι υποτίθεται ότι ο επιχειρηματίας οφείλει να συνεργάζεται συστηματικά με τον μάστορα στον οποίο αναθέτει την ομάδα.

Συνεργασία προέδρου με προπονητή πάνω σ’ ένα πλάνο, όχι κουτουρού μπουγάτσα. Επειδή, όμως, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα κάθε αγωνιστική θα απολύεται ένας προπονητής.

Διαβάστε ακόμα:

Ομάδα τσαμπουκαλεμένη και αλανιάρικη