ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΕΙ

Είχα χρόνια να δω κάτι τέτοιο. Do or die στο ποδόσφαιρο. Το κάνω ή πεθαίνω, όχι σα σχήμα λόγου, στ' αλήθεια. Μέσα στο γήπεδο. Το είδα από τη Λίβερπουλ στο ντέρμπυ τίτλου με την Μάντσεστερ Σίτυ.

Η επέτειος έπαιξε το ρόλο της. Θετικά αυτή τη φορά κι όχι αρνητικά ως συνήθως. Πέρασαν 25 χρόνια από την τραγωδία του Χίλσμπορο, που στοίχισε τη ζωή 96 οπαδών της Λίβερπουλ. Το τελευταίο πρωτάθλημα της ομάδας κατακτήθηκε ένα χρόνο μετά. Πριν 24 χρόνια.

Η ατμόσφαιρα στον Ανφιλντ ήταν φορτισμένη. Εκτός από τις μνήμες υπήρχε και η απαίτηση για δικαιοσύνη καταγεγραμμένη σε κασκόλ και πλακάτ. Φέτος, μετά από ένα τέταρτο του αιώνα και μετά το θάνατο της Θάτσερ ξανάνοιξε η υπόθεση που είχε συγκαλυφθεί επί πρωθυπουργίας της.

Σε αυτό το κλίμα και στην κατάλληλη συγκυρία η ομάδα αυτού του χαμηλών τόνων εργάτη, Μπρένταν Ρότζερς, είχε τους λόγους της να τα δώσει όλα. Και τα έδωσε. Ενα βασικό θέμα είναι ότι αυτή η Λίβερπουλ φαίνεται ότι έχει να δώσει πολλά. Αν δεν έχεις, πώς θα δώσεις; Ετσι είναι.

Την ισοπέδωσε την Μάντσεστερ Σίτυ για μισή ώρα αγώνα. Η Λίβερπουλ έπαιξε σε ασύλληπτα υψηλές ταχύτητες. Σε ταχύτητες φόρμουλα ένα και σκόραρε δυο φορές. Οταν έσκασε, μαζεύτηκε στο καβούκι της για να καλύψει το τέρμα της. Ζορίστηκε, ισοφαρίστηκε. Η μέρα, όμως, είχε αποφασιστεί να της δοθεί. Να γίνει δική της με ένα υπέροχο πλασέ του Κουτίνιο που έκανε το 3-2.

Με νύχια, με δόντια, με κότσια η Λίβερπουλ κράτησε το σκορ. Το πανηγύρισε σαν να κατέκτησε το πρωτάθλημα. Εξαντλημένα κορμιά, αγκαλιασμένα και λυτρωμένα. Πλάνα πλημμυρισμένα στο συναίσθημα έγραψαν τον επίλογο μιας πολύ ιδιαίτερης ημέρας.

Διαβάστε ακόμα:

Ο δανεικός Καρνέζης μάθημα για σεμινάριο