ΚΑΙ Ο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΚΑΙ Ο ΚΟΚΚΑΛΗΣ

Αν δεν είσαι αδελφή δεν θα πας ποτέ με άντρα. Δεν θα νοιώσεις τέτοια επιθυμία. Το ίδιο δεν σε κάνει λαμόγιο η ζωή, γεννιέσαι. Είναι στη φύση σου. Αν, δηλαδή, σαν πρόεδρος ΠΑΕ χρειαστεί να γίνεις γιουσουφάκι, επιτόπου εγκαταλείπεις την ομάδα σου. Τι λέμε;

Είπε ο Πανόπουλος της Ξάνθης ότι ίσως ήταν λάθος μου που δεν έγινα παράρτημα. Αποδυτηριάκιας μιλάει. Δεν το εννοεί αυτό που είπε ο μίστερ Σκόντας. Το είπε για να δηλώσει ότι το σύστημα σε θέλει προσκυνημένο όταν είσαι μικρή ομάδα.

Έτσι είναι. “Φυσική” ανάγκη ο μικρός, ο αδύναμος να ακουμπά την πλάτη του μεγάλου. Του ισχυρού στο χώρο. Έτσι γινόταν, έτσι γίνεται. Μην αναφέρουμε ονόματα προέδρων και ομάδων, μην τη χαμηλώσουμε την κουβέντα, σε επίπεδο φθηνού κουτσομπολιού.

Και ο Βαρδινογιάννης, όχι ο Νταϊφάς, και ο Κόκκαλης, σε κάποιο βαθμό ο καθένας με τον τρόπο του είχαν τους “συμμάχους” τους. Που οι ίδιοι οι σύμμαχοι χτυπούσαν την πόρτα του μεγάλου για να ζητήσουν προστασία.