Ο ΠΑΟ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΨΟΦΙΟ ΦΙΔΙ!

Μην μου μιλήσει κανείς για παιχνίδι με αγωνία, γιατί πριν αγχωθώ είχα αποκοιμηθεί από αυτό που έβλεπα. Δεν περίμενα τον Παναθηναϊκό να μπει και να ισοπεδώσει τον ΟΦΗ. Δεν έχει την ποιότητα να κάνει κάτι τέοιο. Ημουν, όμως, σίγουρος ότι θα ήταν πολύ οργανωμένος στην απόσταση των γραμμών του και συγκεντρωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα.

Αντιθέτως, ο ΟΦΗ ήταν απογοητευτικός από όλες τις απόψεις. Κλεισμένος πίσω και χωρίς φιλοδοξία να βγει μπροστά, έπαιζε με το χρόνο από το ξεκίνημα. Η ιστορία τράβηξε πολύ δρόμο, μέχρι τα 120 λεπτά, κυρίως γιατί ο Παναθηναϊκός ήταν κάτω του μετρίου στις στημένες φάσεις.

Κάποιος θα πρέπει να πει στον Αναστασίου ότι Νάνο και Αμπέιντ δεν έχουν την ικανότητα να σεντράρουν σωστά. Αν αυτοί είναι οι καλύτεροι, τότε υπάρχει γενικότερο πρόβλημα στις στημένες φάσεις, στον τομέα που δίνει πολλά γκολ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Δεν θέλω να συζητήσω τις χαμένες ευκαιρίες του Λαγού. Το παλληκάρι έτρεμε και συν τοις άλλοις φαίνεται πως δεν το έχει το γκολ.

Από τον χαμηλού επιπέδου αγώνα κρατάω το καθαρό μυαλό του κύριου Πέτριτς, ο οποίος στη φάση του πρώτου γκολ ζύγισε τα πράγματα απολύτως σωστά και στο δευτερόλεπτο. Απέφυγε τον πιο αργό αντίπαλό του και πάσαρε σεμιναριακά σε αυτόν που ερχόταν από πίσω.

Μια άλλη λεπτομέρεια ήταν η αστοχία στην τρίχα του Παπάζογλου. Ο σκόρερ του πρώτου ματς είχε την ευκαιρία να ισοφαρίσει. Εκμεταλλεύτηκε την άψογη σέντρα και την υπεροχή του σε όγκο και ύψος, όμως η κεφαλιά του έφυγε δίπλα από το δοκάρι του Κοτσώλη.

Σημαντική λεπτομέρεια το δοκάρι του ΟΦΗ στην παράταση σε φάση που θα μπορούσε να του δώσει πρόκριση στον τελικό. Προέκυψε με τέτοιο τρόπο ώστε να καταδείξει ότι η ομάδα της Κρήτης δεν δικαιούτο να ζητά κάτι τέτοιο από ένα παιχνίδι που δεν παρουσίασε τίποτα. Παρά μόνο ένα ασθενές ένστικτο επιβίωσης μετά το γκολ του Μπεργκ.

Διαβάστε ακόμα:

Βουδιστικός ναός η Τούμπα