ΜΟΥΡΙΝΙΟ, ΓΟΥΑΡΔΙΟΛΑ, ΣΙΜΕΟΝΕ..., ΠΟΙΟΣ;

Ώπα, ρε! Σιμεόνε, λέει, ο νέος special one. Σιγά, ρε, μεγάλε. Έτσι με τη μία καταργείς τον Μουρίνιο, που τον έχεις παραδεχθεί, όπως και με τον Γκουαρδιόλα που τον έχεις ανεβάσει στο βάθρο. Για μια στιγμή, ρε. Με τον αποδυτηριάκια μιλάς.

Ο Μουρίνιο είναι αυτός που είναι. Ο σούπερ πετυχημένος. Άσχετο αν εκφράζει στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου τη σκοπιμότητα. Τον προπονητή που ήρθε να πάρει, όχι να δώσει στο ποδόσφαιρο. Να εκμεταλλευθεί ό, τι μπορεί να του προσφέρει η φύση του ποδοσφαίρου, όπου χώρο έχει και ο κατώτερος.

Έφυγε ο Πεπ από την Μπαρτσελώνα και η δουλειά του δεν φάνηκε στη Μπάγερν. Σ' ένα άλλο χώρο, σε μία άλλη χώρα ο Καταλανός προπονητής ζυγίζεται διαφορετικά. Που σημαίνει ότι βιάζονται αυτοί που ήδη εκτίμησαν τον Αργεντινό Σιμεόνε με την παρουσία στην Αθλέτικο. Θα είναι τόσο πετυχημένος ο Σιμεόνε σε μία άλλη ομάδα, σ' ένα άλλο πρωτάθλημα; Εδώ σε θέλω.

Από την Πορτογαλία, την αργόστροφη και σε δεύτερο πλάνο, ο Μουρίνιο βρέθηκε στην Αγγλία που ήδη είχε αρχίσει να εκσυγχρονίζεται, που έχει εγκαταλείψει τον απομονωτισμό της, που είχε αρνηθεί την παράδοσή της. Σ' ένα ποδόσφαιρο που κυριαρχεί ο ρυθμός. Και μετά ο Μουρίνιο πάει στην Ιταλία, σ' ένα πρωτάθλημα που πρώτο λόγο έχει η τακτική, και στη συνέχεια στην Ισπανία της φαντασίας και της έμπνευσης.

Τα κατάφερε ο κοντοπούτανος και στην Αγγλία, και στην Ιταλία, και στην Ισπανία. Δεν έσπασε τα μούτρα του. Δεν τον έβαλαν στο εδώλιο, όπως τον Γκουαρδιόλα.

Διαβάστε ακόμα:

Παικταράδες και μανάδες