Η ΕΞΕΔΡΑ ΚΑΙ Η ΞΕΥΤΥΛΑ ΤΗΣ

Παιχνίδι ποδοσφαιρικό στο γήπεδο. Το γνωστό και αιώνιο σκηνικό. Οι ποδοσφαιριστές στον αγωνιστικό χώρο, οι θεατές στην κερκίδα. Γίνεται παιχνίδι χωρίς κόσμο; Όχι, βέβαια. Δεν έχει νόημα. Γίνεται προσέλευση φιλάθλων στο γήπεδο χωρίς την ίδια ώρα να αγωνίζονται δύο ομάδες; Όχι, βέβαια. Αν ναι, δεν θα μιλάμε για θεατές, αλλά για διαδηλωτές.

Προχωράμε το έργο. Το επόμενο κλικ στην κουβέντα μας. Υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα στην εξέδρα και τον αγωνιστικό χώρο. Αμφίδρομη. Το ποδόσφαιρο εισπράττει, θέλει να εισπράξει, έχει ανάγκη την επαφή με την εξέδρα. Με τον ψυχισμό της εξέδρας.

Μιλάμε για πνευματική επικοινωνία, όχι μονάχα συναισθηματική, επειδή ο θεατής στην εξέδρα παθιάζεται, πικραίνεται, ενθουσιάζεται. Δεν αγνοείται η πολιτιστική “ανταλλαγή” ανάμεσα στους θεατές και τους αγωνιζόμενους ποδοσφαιριστές. Και η ποιότητα του θεάματος τροφοδοτεί με “υλικό” την εξέδρα, όπως παράλληλα επιβάλλει, και απαγορεύει συμπεριφορές των θεατών. Από την άλλη, η καφρίλα της εξέδρας επίσης επηρεάζει το ρυθμό και το περιεχόμενο της ποδοσφαιρικής συνουσίας ανάμεσα στις δύο αντίπαλες ομάδες.

Το ίδιο και στην κοινωνία. Τι έχει να εισπράξει ο κόσμος από την κυβέρνηση, από τα κόμματα; Και τα κόμματα, όμως, δεν είναι ξεκομένα από την κοινωνία, που σημαίνει ότι για την ξευτύλα τους, για την ανικανότητά τους οι πολιτικοί δεν έχουν αυτοί την ολοκληρωτική ευθύνη.

Διαβάστε ακόμα:

Η γηπεδική χορωδία της Τούμπας