ΝΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΤΗΛΙΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ

Δεν είμαι Λίβερπουλ, είμαι αυτό που αντιπροσωπεύει η Λίβερπουλ. Άρα, δεν είμαι Λίβερπουλ, επειδή σήμερα αυτή η τεράστια λιμανίσια ομάδα έχει χάσει το μέταλλό της. Όπως και να 'χει ψιλοστεναχωριέμαι που χαρίζει το πρωτάθλημα στην Μάντεστερ Σίτυ.

Αυτή είναι η διαφορά με τον οπαδό, τον κολλημένο με την ομάδα του. Οπαδός αυτής της ομάδας γεννήθηκε, μ' αυτήν θα πεθάνει, αδιαφορώντας αν στην πορεία η ομάδα δεν είναι αυτή που ήταν.

Έχανε 3-0 στην Κωνσταντινούπολη, τελικό τσάμπιονς ληγκ, από την Μίλαν με προπονητή τον Αντσελότι και η τότε Λίβερπουλ ισοφάρισε 3-3 και το πήρε στα πέναλτυ.

Σήμερα, βρέθηκε μια χεριά να αρπάξει το πρωτάθλημα και λίγο πριν το τέλος κλάταρε. Αν είναι δυνατόν, να κερδίζει εκτός 3-0 και να ισοφαριστεί 3-3. Γιατί;

Είπαμε. Δεν έχει πια τα ίδια αποδυτήρια η Λίβερπουλ. Ακριβώς! Δεν είναι μόνον το μικρότερο μπάτζετ της Λίβερπουλ, σε σύγκριση με την Μάντσεστερ Σίτυ, μία “μεταλλαγμένη ομάδα”, μία νεόπλουτη. Μεγάλη, αληθινά μεγάλη ομάδα γίνεται, πέρα από τους παίκτες και από τη θρησκευτική μεταφυσική των αποδυτηρίων.

Κάποτε τα αποδυτήρια της Λίβερπουλ ήταν ναός, χωρίς εικονίσματα και καντήλια, κεριά και λιβάνια. Η ατμόσφαιρα, όμως, ήταν τέτοια που πύρωνε την έννοια του κλαμπ στους παίκτες και τους μεταμόρφωνε με καρδιά λιονταριού.

Διαβάστε ακόμα:

Η μαλακία του αιώνα για το κλάμα του Σουάρες