ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΟΣ;

Ποιος θα είναι ο νέος προπονητής της εθνικής ομάδος; Βρήκανε δουλειά. Και κάθε μέρα αραδιάζουν ονόματα. Το γνωστό κόλπο. Όπως με τις μεταγραφές που θα γίνουν και δεν γίνονται. Ε, καλά, να μην είμαστε υπερβολικοί. Μία, ίσως και μιάμισυ μεταγραφή απ' αυτές που ρεκλαμάρονται πρωτοσέλιδα και πολυφωτογραφημένα, τελικά γίνονται.

Επί της ουσίας. Αδιαφορώ ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του Φερνάντο Σάντος. Δεν έχει καμμία σημασία ποιος θα είναι ο νέος προπονητής. Σημασία έχει ποια είναι η παληά εθνική ομάδα. Δηλαδη; Ποια είναι η φιλοσοφία, το πνεύμα που αντιμετώπιζουμε την εθνική ομάδα.

Ποιος είμαι εγώ, όχι ποιος θα με οδηγήσει. Αυτή είναι η δουλειά του προπονητή της εθνικής ομάδας, να σε οδηγήσει, όχι να σε δουλέψει, να σε κτίσει. Του δίνεις το αυτοκίνητο του προπονητή, κι αν είναι φιατάκι δεν θα το κάνει πόρσε. Δεν περιμένεις από τον προπονητή να σου αλλάξει κυβικά.

Έγινε η έκπληξη των αιωνων με Ρεχάγκελ και με φιατάκι η εθνική τερμάτισε πρώτη στο Ευρω. Το φιάτ, όμως, δεν άλλαξε κλάση. Ποτέ. Παρέμεινε φιάτ. Και δεν μιλάμε για αξία παικτών μόνο. Για ποιότητα ποδοσφαίρου της εθνικής στο γήπεδο. Μιλάμε γι' αυτό που λέμε σχολή ποδοσφαίρου, που στην Ελλάδα είναι ακόμα πράμα αγέννητο.

Εθνική ομάδα για χρόνια πολλά στην Ελλάδα δεν σήμαινε τίποτα άλλο παρά φωνάζουμε κάποιους παίκτες και τους λέμε Εσείς είστε οι διεθνείς. Και ό, τι κάτσει. Κι αν δεν κάτσει, φταίει ο προπονητής, φταίνε οι παίκτες. Κανένας άλλοs δεν φταίει.

Επειδή στέλνεις το παιδί σου στο σχολείο περιμένεις όλα να τα κάνει ο δάσκαλος κι εσύ ο γονέας, το κράτος, η ΕΠΟ, είναι μόνον για να πληρώνεις τα δίδακτρα. Έτσι, ε; Οι γονείς δεν έχουν κανένα ρόλο στο έργο.

Διαβάστε ακόμα:

Εκκλησία έχουν κάνει το γήπεδο