Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΝΑ 'ΣΑΙ ΑTΛΕΤΙΚΟ

Δεν θα ήθελα να ήμουν οπαδός της Ατλέτικο Μαδρίτης. Ποτέ. Θα 'μουν καταραμένος αν το πάθαινα αυτό. Να ξεκινήσω την οπαδική μου πορεία σαν Ατλέτικο Μαδρίτης. Η δυστυχία.

Μιλάμε σοβαρά. Να είσαι χρόνια, δεκαετίες στη σκιά της Ρεάλ. Της παγκόσμιας Ρεάλ. Της βασίλισσας. Πώς να το αντέξεις. Γίνεσαι, θες δεν θες μειονεκτικός.

Για σκέψου. Να γεννηθείς στην πρωτεύουσα της Ισπανίας και να είσαι από σόι Ατλέτικο, όχι Ρεάλ. Να παίρνεις πρωτάθλημα κάθε 20 και 40 χρόνια. Για σκέψου. Πειραιώτης και Εθνικός, όχι Ολυμπιακός.

Τι είδα στο Μπαρτσελώνα-Ατλέτικο. Κάτι που αληθινά με εντυπωσίασε στην ομάδα της Μαδρίτης. Ούτε μια στιγμή απογοήτευσης στο ντέρμπυ. Περίσσευμα αισιοδοξίας απέναντι στο μέγεθος της Μπάρτσα. Καμμία πίεση στους φιλοξενούμενους σ' ένα παιχνίδι που κρινόταν ο τίτλος.

Διαβάστε ακόμα:

Δυστυχώς επτώχευσε η Μπαρτσελώνα