ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΣΕ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΛΕΥΚΗ ΠΕΤΣΕΤΑ

Η Ρεάλ είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Ενας μπασκετικός μου έλεγε ότι έχει αλλάξει το παιχνίδι. Θεός σχωρέστο το παληό, ζήτω το νέο. Το μπάσκετ ρυθμού, όπως μου είπε.

«Για να στο κάνω λιανά, πώς εμφάνισε ο Γκουαρδιόλα στην Μπαρτσελώνα το τίκι τάκα; Ηταν κάτι καινούργιο και πρωτοποριακό. Ετσι κι αυτό που παρουσιάζει η Ρεάλ», μου εξήγησε. Δεν μπορούσα να βάλω ενστάσεις. Αλλοίμονο, ο άνθρωπος ήταν ειδικός.

Αυτά μου τα είπε Σάββατο μεσημέρι κι ενώ την προηγούμενη ημέρα η Μακάμπι είχε βγάλει εκτός την ΤΣΣΚΑ και η Ρεάλ είχε διαλύσει την Μπαρτσελώνα. Από τα δυο ματς εμένα, του όχι ειδικού, μου είχε μείνει στο μυαλό η μαχητικότητα των Εβραίων. Μου θύμισαν εκείνους του μποξέρ που τρώνε ξύλο σε όλο το ματς, δεν βγαίνουν νοκ άουτ όμως και στο ξαφνικό διαλύουν τον αντίπαλο στο σημείο ακριβώς που αισθάνεται σίγουρος για τη νίκη.

Ημουν περίεργος αν αυτά τα ψυχωμένα αμερικανοεβραιόπουλα μαζί μαζί με τον Σοφοκλή μπορούν να το ξανακάνουν απέναντι στην Μπαρτσελώνα του μπάσκετ, τη Ρεάλ δηλαδή. Το έκαναν! Με πιο επιβλητικό τρόπο. Χωρίς να ρίξουν τη Ρεάλ νοκ άουτ με τη μία στο τέλος του αγώνα. Το έκαναν στο αλλοιώς. Με συνεχόμενα χτυπήματα στην πεντάλεπτη παράταση. Την ανάγκασαν να βαρέσει το χέρι στο καναβάτσο. Να ρίξει λευκή πετσέτα. Να ζητήσει έλεος.

Μπορούν οι ειδικοί να κάνουν τις αναλύσεις. Σεβαστό και δίκαιο. Δεν υπάρχει, όμως, μέτρηση στο πάθος και τη θέληση. Στοιχεία που παίζουν σε όλα τα αθλήματα. Μερικές φορές τον πιο καθοριστικό ρόλο.

Διαβάστε ακόμα:

Δυστυχώς επτώχευσε η Μπαρτσελώνα