Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ, ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Το ποδόσφαιρο που ξέραμε δεν το βλέπουμε σήμερα. Μιλάω για τον τελικό το τσάμπιονς ληγκ και την κόντρα Ατλέτικο - Ρεάλ. Δεν βλέπεις μπάλλα σήμερα. Βλέπεις κορμιά να χτυπιώνται. Δεν υπάρχει κυκλοφορία της μπάλλας με τροχονόμους, καροτσέρηδες, νταλίκες,ραδιοταξί, ποδήλατα. Εντάξει, άθλημα σωματικής επαφής το ποδόσφαιρο, όχι όπως η πάλη, όμως πέρα από τους ώμους και τα χέρια δουλεύουν και τα πόδια ανάμεσα στα πόδια των αντιπάλων.

Σφαγή για μία ώρα στον τελικό. Ενα σουτ κάθε δεκάλεπτο, μια ευκαιρία κάθε τέταρτο. Θυμήθηκα τον τελικό του μουντιάλ το 1978 με Αργεντινή και Ολλανδία. «Ιστορικά» από τότε, θαρρώ, ότι η «βία» μπήκε στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, τόσο φανερά όπως στην καθημερινότητά μας, όπως στην τέχνη, το σινεμά, στην πολιτική.

Να το δεχθούμε. Οσο πιο κρίσιμο είναι ένα παιχνίδι, τόσο λιγώτερο μπαλλαδόρικο ποδόσφαιρο θα βλέπουμε.

Η Ατλέτικο έπαιξε φοβερή άμυνα, σε όλο το γήπεδο. Δεν άντεξε, όμως, στον ίδιο ρυθμό. γι` αυτό γύρισε πίσω και έδωσε γήπεδο και τύχη στη Ρεάλ που ισοφάρισε λίγο πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας. Αξιζε να το πάρει στο 90 η Ατλέτικο, όπως δίκαια το πήρε η Ρεάλ στην παράταση.

Διαβάστε ακόμα:

Σκότωσε το θεριό πριν την κατασπαράξει