ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ ΝΑΔΑΛ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΣΑΡΑΠΟΒΑ

Το παλληκάρι συγκινήθηκε. Κέρδισε για ένατη φορά το Ρολάν Γκαρός και έβαλε τα κλάματα. Δεν το καταλαβαίνω. Μπορώ να το δικαιολογήσω από την ένταση του αγώνα και τα ακραία συναισθήματα που προκαλούνται στον αθλητισμό όταν παίζεται στο υψηλότερο επίπεδο.

Μιλάω για τον Ραφαέλ Ναδάλ. Αυτόν τον αυτιστικό στο χώμα. Με την τελετουργία σε κάθε κίνηση. Θα σκουπίσει με το δάκτυλο του το πλάτος του μετώπου, μετά με τον βραχίονα θα δώσει το τελευταίο στέγνωμα, πριν σερβίρει. Κι άλλες τόσες και περισσότερες επαναλαμβανόμενες κινήσεις, ανάλογα την περίσταση. Ολες μέσα στο παιχνίδι. Στο διάστημα που διαρκεί το ματς έχει καταφέρει να μην είναι άνθρωπος, αλλά ρομπότ.

Πήρε, λοιπόν, την κούπα ο Ισπανός και άρχισε να μυξοκλαίει. Το κλάμα του, τουλάχιστον, ήταν πραγματικό. Δεν ήταν σαν το μαϊμουδένιο της Μαρία Σαράποβα χθες. Η Ρωσίδα έδωσε ρεσιτάλ αποτυχημένης ηθοποιίας μετά τη νίκη της απέναντι σ' εκείνη την πιτσιρίκα Ρουμάνα. Γονάτισε και έκανε τη συγκινημένη, ενώ στην ανάκρουση του ρωσικού ύμνου, του οποίου τη μακριά έκδοση έπαιξαν οι Γάλλοι, πάλευε να δακρύσει και δεν τα κατάφερε.

Μας παραμυθιάζουν, φίλε. Επειδή, γουστάρουμε τα συγκινητικά. Να μουστώνει ο πρωταγωνιστής, αφού πριν τα έχει δώσει όλα. Οσο για τη Σαράποβα, τη συγχωρούμε γιατί είναι ωραία γκόμενα, οπότε έχει έτσι κι αλλοιώς πάντα την προσοχή μας.

Διαβάστε ακόμα:

Στήθηκε η ιστορία στο Ρολάν Γκαρός