Η ΚΟΠΩΣΗ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ... ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Κάθε ομάδα που θα βγει στα γήπεδα του μουντιάλ έχει ένα κεντρικό στόχο. Τον κύριο, τον βασικό της στόχο. Δεν θα ρίξει τα ζάρια και όπως κάτσουνε. Αυτή είναι η κατάρα του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ότι κυριαρχεί ένας αντιποδοσφαιρικός σκοπός, μία σκοπιμότητα.

Για να πιεις τη ψυχή της μπάλλας, το νέκταρ που έχει μέσα της, θέλεις από τους παίκτες να βγάλουν την αλητεία τους, την ελευθερία τους. Μόνον έτσι απογειώνεται μαγικά το ποδόσφαιρο.

Εδώ και 40 χρόνια το ποδόσφαιρο δέχθηκε την επίθεση των προπονητών. Με τις τακτικές τους. Αν μπορούσαν θα ήθελαν να διευθύνουν τους παίκτες, σε κάθε τους ενέργεια, σαν άλλοι μαέστροι με τη μπακέτα τους και την παρτιτούρα μπροστά τους. Η ομάδα να παίζει όπως ακριβώς θέλει ο προπονητής, όπως αυτός έχει σχεδιάσει το σύστημα και το αντισύστημα.

Μήπως θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι που οι παίκτες, όπως αναμένεται, θα είναι ψιλοκουρασμένοι μετά από τις δεκάδες παιχνίδια που έδωσαν με την εθνική ομάδα, στο πρωτάθλημα, στο τσάμπιονς ληγκ; Η κόπωση είναι ο εχθρός του συστήματος.

Θα πει ο προπονητής στους παίκτες Έτσι θα παίξετε. Αυτά θα κάνετε. Να προσέξετε εκείνο, να αποφύγετε το άλλο. Οδηγίες προπονητικές. Πώς, όμως, να τις ακολουθήσουν οι παίκτες, πώς να υπηρετήσουν το σύστημα όταν τους προδίδει η απουσία δύναμης, ενέργειας;

Διαβάστε ακόμα:

Η Ελλάδα της κλεψιάς, όχι της δουλειάς