ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΑΛΑ ΣΟΙΜΠΛΕ

Το μουντιάλ έφτασε πια, πλησίασε η ημέρα που θα αρχίσει το εμπόριο της ποδοσφαιρικής σάρκας. Που πλέον είναι και μεταλλαγμένη, αφού μόνο οι πολύ ισχυροί μινώταυροι θα συμμετάσχουν. Πόση ντόπα να πάρεις, άλλωστε; Ήδη ο Μέσι δεν μπορεί καν να κρυφτεί. Πάλι καλά που δεν έχει κάνει εμετό πριν την εκτέλεση κάποιου φάουλ.

Οι ευγενείς βέβαια και οι κομψοί – άσχετοι παντελώς με το νέο σπορ -, μιλάνε για πολλά παιχνίδια κι οτι οι οργανισμοί έχουν κλατάρει. Μαλακίες στο πάτερο. Μιά ματιά να ρίξεις στους τραυματισμούς, άλλους πραγματικούς κι άλλους κάλπικους, βγάζεις πολλά συμπεράσματα. Είναι σα να πάει μιά παρέα σε ταβέρνα που σερβίρει χαλασμένο φαγητό. Όλη η παρέα θα πάθει τό ίδιο και θα έχει ακριβώς τα ίδια συμπτώματα. Στο Mundial αυτό λέγεται χιαστός ή μυϊκός τραυματισμός. Τα υπόλοιπα που αναφέρονται είναι σαν τότε πριν τους ολυμπιακούς αγώνες της Αυστραλίας, οπου ο Βαλέριος είχε πάθει τενοντίτιδα. Ενώ είχε κατεστραμμένο συκώτι.

Και βέβαια όσοι παίκτες έχουν γερά συμβόλαια, γιατί να λάβουν μέρος στην διοργάνωση αυτή; Να φύγεις από την Bayern- τυχαία το λέω – και να πας πού; Δεν έχεις λόγο να παίρνεις ντόπα, και μέσα στο καλοκαίρι. Οι γιατροί λένε οτι θα καθαρίσει το σώμα σου. Τρίχες κατσαρές. Οι βλάβες είναι συσσωρευτικές και μη αντιστρεπτές.

Μ’ αυτά όμως θα ασχολούμαστε τώρα; Να ασχοληθούμε με κάποιον που από ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ζητάει να ντοπαρισθεί; Κανονικότατα στα παλιά μας τα παπούτσια. Εμείς θα κάνουμε κουμάντο είτε με χρήματα σε κανά στοίχημα – ακριβώς όπως με τα πεντακάθαρα άλογα του ιπποδρόμιου – είτε με τον χαβαλέ μας μπροστά στην τηλεόραση. Να ξεφύγουμε και λίγο από την υπερανάπτυξη που κάνει ο στούρνος κι ο γυαλάκιας. Σάμπως κι αν δεν βλέπαμε τους αγώνες, θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο;

Οπότε θα πάμε αμιγώς ποδοσφαιρικά, αν και οι ευκαιρίες να βγάλεις γκόμενα τέτοια εποχή είναι τρομερή. Και γουστάρω πολύ – πάντα έτσι ήμουν – τις ομάδες από την λατινική Αμερική. Κυρίως τις μικρές. Κάτι μου φέρνουν από την παιδική μου ηλικία κι από το παλιό ποδόσφαιρο που παίζαμε κι εμείς. Που απέπνεε υγεία όση κλωτσιά κι αν έπεφτε, όσο ατομικό ήταν κι όσο ανοργάνωτο φάνταζε. Και δεν κρύβω οτι είμαι υποστηρικτής της Ουρουγουάης, που την θεωρώ από τα φαβορί για κατάκτηση του κύπελλου.

Αναγνωρίζω σαφέστατα οτι το μεγάλο φαβορί είναι η Βραζιλία. Που δεν είναι βέβαια οι Ριβελίνο και οι Πελέ αλλά κάτι μηχανές που ήρθαν στην Ευρώπη κι άλλαξαν το DNA τους. Αλλά αυτό είναι, και φυσικά πέραν των φασαριών που έχουνε σήμερα, πρέπει κάπως να εξυπηρετήσουν και την λαμογία των ολυμπιακών αγώνων σε δυό χρόνια. Κάπως πρέπει το πλήθος να ηρεμήσει εκεί πέρα. Και γηπεδούχοι είναι και το σύστημα του Μουρίνιο παίζουν και τα γήπεδα ξέρουν καθώς και τον καιρό. Που βέβαια είναι μύθος οτι θα έχει πολύ ζέστη.

Αξίζει λοιπόν κάποιος να προσέξει – κατά την γνώμη μου – το Μεξικό αλλά και την Ιταλία. Αξίζει να προσέξει και την λαμογιά του Πλατινί που λέγεται Γαλλία. Στην Κολομβία δεν δίνω ιδιαίτερη τύχη λόγω των τεσσάρων απουσιών της. Η Γερμανία είναι πάντα υπολογίσιμη, αλλά δεν μπορώ να ξοδεύω μελάνι για ξυλοκόπους, και σίγουρα υπάρχει μία περιέργεια για την Αμερική και το physical παιχνίδι της. Νομοτελειακά κάποια στιγμή θα κατακτήσει το κύπελλο, αλλά όχι σε αυτή τη δόση.

Με αυτά και μ” αυτά, πιστεύω οτι η διοργάνωση αυτής της τετραετίας θα χαρακτηριστεί από μεγάλες εκπλήξεις όσο αναφορά τα αποτελέσματα, με φτωχό θέαμα και μπόλικη άμυνα. Ο Μουρίνιο δεν είναι τυχαία ο κορυφαίος προπονητής του κόσμου. Δεν διαμόρφωσε κάτι. Απλά βρήκε μιά εποχή που τα πάντα έχουν ειπωθεί, τίποτα δεν δημιουργείται κι ο κόσμος ο ατάλαντος είναι ικανοποιημένος με το να τη βγάζει απλώς μέχρι την προσωπική του κάσα. Κι ας έχει τις αντιρρήσεις του ο Πορτογάλος , ο ίδιος που είχε κάνει πέρσι τη Ρεάλ πυραυλοκίνητη και φέτος βέβαια παίρνει τον Ντιέγκο Κόστα.

Στο πανηγύρι όμως θα συμμετάσχουμε κι εμείς. Δεν γίνεται να λείπει η χήρα από το κρεβάτι. Ο Μουρίνιο έχει προβλέψει οτι θα προκριθούμε. Εγώ δεν το βλέπω βέβαια, αλλά πιθανώς να επηρεάζομαι κι από τα ονόματα των αντιπάλων, που θεωρητικά βγάζουν μέσα στο γήπεδο και φυλετικά χαρίσματα, Μοσάντο επιτρεπούσης.

Αντιπαθητική ομάδα η Ελλάδα και με προπονητή που δεν έχει στόχους τοπικούς, αλλά και παίκτες που είναι τελειωμένοι. Είπαμε όμως. Η ζωή σήμερα δεν είναι απόλυτη. Ο μονόφθαλμος βασιλεύει κι αυτό το καταλαβαίνεις ποδοσφαιρικά άμα έχεις δει την εθνική Βραζιλίας. Που αντί να γαμάει με το ταλέντο, προτιμάει να ρίχνει ένα φλόκι και να αλλάζει την εικόνα της.

Τι θα γίνει στο τέλος; Πού να ξέρω; Αν τα σκορ είναι κοντά, μπορεί και MVP να βγει κανάς διαιτητής. Έχει βλέπετε μπει στην ζωή μας και η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, που παλιά κάποιοι Βραζιλιάνοι, Γκαρίντσα,  Ζαϊρζίνιο, ακόμα κι ο  Περουβιανός Κουμπίγιας θέλανε καμιά δεκαριά διαιτητές να τους σταματήσουν. Σήμερα χρειάζονται πέντε διαιτητές και κάμερα στην γραμμή του τέρματος για να αποφασίσουν οι Τριτσώνηδες το ανάποδο. Θα πεις εξέλιξη, λέξη που ταυτίστηκε με την πρόοδο. Χωρίς ακόμα να έχει διδάξει τίποτα ο μεσαίωνας που διαδέχθηκε κάτι.

ΖΗΤΩ Η ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΖΩΑ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΧΑΛΑΣΑΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΑΝΕ ΣΟΪΜΠΛΕ.

Το κείμενο αυτό το έγραψε ο ΣΤΗΒΕΝ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ για το μπλογκ του «Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου».

Διαβάστε ακόμα:

Εσκομπάρ, ο θρύλος της κοκαϊνης και της μπάλλας