ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΗΤΑΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ

Εδώ και χρόνια, μακράν το μεγαλύτερο ανέκδοτο στην υπόθεση των παγκοσμίων κυπέλλων, είναι η Αγγλία. Ξεκίναγε πάντα με προσδοκίες ότι θα επαναλάβει το 1966 και κατέληγε να ταλαιπωρεί την μπάλλα και το φιλοθεάμον κοινό. Βαρετή, περισσότερο κι από την Εθνική μας, άτεχνη και αντιτουριστική.

Χθες έχασε από την επιστημονική και κατά καιρούς μαφιόζικη Ιταλία. Όμως. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχει κάτι διαφορετικό. Μια φρεσκάδα και μια κουλτούρα αλλιώτικη από αυτή που είχαμε συνηθίσει. Την κύρια "ευθύνη" έχουν οι δυο Τζαμαικανής καταγωγής, Στέρλινγκ και Στάριτζ, επίσης ο Γκανέζος Γουέλμπεκ.

Αυτή η τριπλέτα έβαλε νέα στοιχεία στο μονοδιάστατο παιχνίδι των Άγγλων. Στον Τύπο τη χώρας υπάρχει έντονα καταγεγραμμένο αυτό το στοιχείο της διαφορετικότητας. Μέχρι που νομίζεις ότι αυτή ήταν η νικήτρια του αγώνα. Υγιές το βρίσκω. Οι Αγγλοι στέκονται στην εμφάνιση, για την ακρίβεια στην αλλαγή στυλ κι όχι στην ήττα. Και δεν το κάνουν για να χαϊδέψουν τους παίκτες και τον προπονητή, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.

Πώς έχασε; Κάτσε καλά φίλε. Απέναντυ ήταν η Ιταλία. Ξέρεις τι εστί Ιταλία; Μεγάλη αίσθηση του αποτελέσματος πριν από όλα τα άλλα. Διαθεσιμότητα εργαλείων για να κάνει ζημιές, ακόμα και στα σημεία που φαίνεται ψόφια. Υπουλη ομάδα μερικές φορές, κάργα κουλτουριάρα άλλες. Πάντα με παικταράδες που αστράφτει το μάτι τους. Και με αρχιμαφιόζους που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμοι να εκτελέσουν το συμβόλαιο.

Διαβάστε ακόμα:

Μας κάνει πλάκα ο Φερνάντο Σάντος