Ο ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Δεν το χώνεψα ποτέ να είναι κάποιος φιλογερμανός. Στο ποδόσφαιρο, ε; Αντιγερμανός. Φιλοβρετανός, αντιβρετανός. Να θέλει τη νίκη της Αργεντινής, να μην την θέλει. Με την Ιταλία, κόντρα στην Ιταλία. Στο ποδόσφαιρο, ε; Ακαταλαβίστικο. Παράλογο.

Είναι η αδυναμία του ατόμου να αρέσει, να μην αρέσει. Να αγαπάει, να μισεί. Να συμπαθεί, να αντιπαθεί. Χωρίς κριτήρια που να έχουν σχέση με τη λογική. Ακόμα χωρίς προσωπικό συμφέρον.

Ποιο είναι το προσωπικό σου όφελος εάν π.χ. κερδίσει η Βραζιλία; Τι θα χάσεις αν δεν πάρει το μουντιάλ; Είπαμε. Έτσι γεννήθηκε. Με την κατάρα κάπου να εντάσσεται, υπέρ κάποιου εναντίον κάποιου. Χωρίς λόγο.

Μια προσωπική εμπειρία. Θεωρώ κορυφαίο ματς της Ιστορίας του μουντιάλ τον τελικό του 1978. Δεν ματαείδα σε παιχνίδι τόση ωμότητα, κυνικότητα, αγριότητα, τόσο νταηλίκι. Θαύμασα την παλληκαροσύνη των Ολλανδών που έπαιζαν απέναντι στον γηπεδούχους Αργεντινούς. Σε γήπεδο κλάση.

Και το ματς πήγε στην παράτα. Στην εξέδρα ο δικτάτορας Βιντέλα. Μήπως ήθελα νίκη της Ολλανδίας, που είχε προπονητή εκείνον τον φοβερό Αυστριακό Ερνστ Χάπελ, επειδή στην Αργεντινή ήταν χούντα; Παραμύθι.

Βεβαίως είμαι αντιχουντικός όπως και αντικοινοβουλευτικός. Αντιλαϊκός, αντιδημοκρατικός, αντιβασιλικός, αντιδικτατορικός, αντιϊμπεριαλιστικός, αντιαποικιακός, αντιβαλκανικός, αντιευρωπαϊκός. Τα πάντα όλα στο αντί.

Μια παρένθεση. Οι μισοί Ολλανδοί είχαν αρνηθεί να πάνε στο μουντιάλ, λόγω Βιντέλα. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το καθεστώς στη Αργεντινή. Όχι εμείς να παίζουμε μπάλλα και στο ΕΑΤ-ΕΣΑ του Μπουένος Αϋρες να βασανίζονται οι εξαφανισθέντες αντιστασιακοί.

Στο ποδόσφαιρο δεν βλέπω φανέλλες, εθνικά χρώματα. Δεν έχω φαντασιώσεις, ψευδαισθήσεις. Ποδόσφαιρο παγκόσμιο και οικουμενικό βλέπω, όχι εθνικό.

Διαβάστε ακόμα:

Θαυμαστής της Βραζιλίας, όχι οπαδός της