ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα ποντικάκι που πείναγε, που πείναγε τόσο πολύ, που αν δεν έβαζε κάτι στο στόμα του θα ψόφαγε της πείνας. Να, όμως, που φοβόταν να ξεμυτήσει από τη φωλιά του. Φοβόταν όχι κάποια γάτα, αλλά ένα άλλο ποντικάκι, που στεκόταν με το στόμα ανοικτό έξω από τη φωλιά του.

Ξεκίνησα να σας πω την ιστορία, πραγματική, όχι φανταστική, του μικρού ποντικιού που με ηρωισμό και πάθος, όπως λέγανε οι φίλοι και συγγενείς του, παρέμεινε χεσμένο στη φωλιά του, παρ' ότι είχε ανάγκη κάτι να φάει, διαφορετικά θα αποκλειόταν από τη ζωή. Πώς, όμως, να τολμήσει να βγει από τη φωλιά του το ποντικάκι, όταν ήταν σίγουρο πως θα τελείωνε η ζωή του πριν της ώρας του; Τουλάχιστον όσο παρέμενε στην ασφάλεια της κρυψώνας του ανέπνεε ακόμα.

Ένα ποντικάκι τρομοκρατημένο ήταν η Ελλάδα στο κρίσιμο ματσάκι με την Ιαπωνία. Είχε ελπίδες μονάχα με νίκες, όμως δεν ζήτησε, δεν διεκδίκησε τη νίκη. Γιατί; Επειδή δεν είναι σε θέση να παίξει μπάλλα.

Στόχος της Ελλάδος είναι η... ελπίδα της πρόκρισης. Υποτίθεται. Δεν βγαίνει στο γήπεδο για να παίξει μπάλλα, για να διεκδικήσει την πρόκριση, αλλά μόνο για να... ελπίζει. Δεν έβαλε γκολ με την Κολομβία, αλλά ελπίζει. Δεν έβαλε γκολ με την Ιαπωνία αλλά συνεχίζει να... ελπίζει. Και στο τρίτο και τελευταίο ματς, μ' όλη της τη ψυχή, θα... ελπίζει.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία της Ελλάδος. Τα κατάφερε και μετά το δεύτερο παιχνίδι, πάλι χωρίς να υπάρχει στο γήπεδο, να... ελπίζει. Παγκόσμια επιτυχία.

Διαβάστε ακόμα:

Το "κόλπο" Σάντος-Κατσουράνη