ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ!

Μα τους Θεούς, τους αληθινούς και τους ψεύτικους, και τους βάζω όλους στο λογαριασμό διότι δεν ξέρω ποιοι είναι αληθινοί και ποιοι μαϊμού, λέω Μα τους Θεούς αυτό δεν το καταλαβαίνω. Αυτό που λένε. Ότι ακόμα είμαστε ζωντανοί στο μουντιάλ. Ότι, δηλαδή, ελπίζουμε ακόμα στην πρόκριση.

Θα πεθάνουμε, δηλαδή, αν δεν προκριθούμε. Αυτό μας λένε. Θα πεθάνουμε, όμως ακόμα δεν ψοφήσαμε. Δυστυχώς λέει ο αποδυτηριάκιας. Δυστυχώς που ακόμα ζούμε. Γιατί το λέω αυτό;

Επειδή δεν θέλω, ρε, τέτοια ζωή. Να τρώω τρία γκολ από την Κολομβία επειδή ήμουν για τρία γκολ κι αν ο αντίπαλος δεν ήταν τόσο τρισευτυχισμένος με το 1-0, αν κυνηγούσε το παιχνίδι θα μου έβαζε περισσότερα από τρία.

Όχι, δεν θέλω να ζω με την ελπίδα του θαύματος στο τρίτο παιχνίδι. Τι να την κάνω μια ζωή με συμπαίκτες, με συμπολίτες, που νοιώθουν μαγκιά τεράστια που μείναμε με δέκα παίκτες στο παιχνίδι με την Ιαπωνία.

Φοβερά πράγματα. Το ζήσαμε κι αυτό, πριν πεθάνουμε. Το ζήσαμε κι αυτό όσο ακόμα είμαστε ζωντανοί. Να μη θεωρούμε ένοχο τον Κατσουράνη που “ζήτησε” δεύτερη κίτρινη και να λέμε ότι Πήραμε “Χ” παρ' ότι παίζαμε με δέκα.

Είμαστε ακόμα ζωντανοί, ρε. Το ξέρουμε αυτό. Δεν ξέρουμε το άλλο, το πότε θα αποκλειστούμε. Ό, τι μας συμφέρει ξέρουμε. Μαγκιά.

Διαβάστε ακόμα:

Ναι, εντάξει, είμαστε ήρωες!