ΕΓΩ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΣΟΥΑΡΕΣ ΝΑ ΔΑΓΚΩΝΕΙ

Το ακούσαμε κι αυτό:  «Αν δεν πέσει ο Σαμαράς, η χώρα δεν θα δει πρόοδο». Μέχρι πού να φτάσουμε κι εμείς οι κομπλεξικοί; Μέχρι τα άκρα, λέω εγώ. Why not; Κομπλεξικοί είμαστε, δεν είμαστε παίξε γέλασε. Και υστερικοί και μεσόγειοι κι ό,τι θέλουμε. Και να μην πάμε και πολύ μακριά. Οι ίδιοι ηλίθιοι που γράφανε για τους ποδοσφαιριστές – ήρωες, οι ίδιοι πλακώσανε τις αναλύσεις, για το αν ήταν πέναλτυ. Θέλανε να δουν και την καθαρότητα της ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΗΣ πρόκρισης.

Χωρίς να έχουν σκεφτεί όλοι αυτοί, τα πάναπλα. Οτι η Ελλάδα, δεν πήγε στο τουρνουά για να χτυπηθεί στα ίσα. Οι αθλητές μας είχαν διαβάσει όλη την ιστορία της Τροίας κι ο Σάντος είχε πάρει ξεπατικοτούρα τον Οδυσσέα και τον Δούρειο Ίππο του. Θα βγάζαμε στο ταρτάν τα πάντα με το καλημέρα; Αυτά δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν. Αυτά τα κάνουν κάποιοι Βίκινγκς ή κάτι Μερκελέδες, που πλέον όλοι ξέρουν πώς να τους παίξουν.

Ουδείς έχει αντιληφθεί το στρατηγικό πλάνο του Σάντος το οποίο εκπονήθηκε σε συνεργασία με τον δαιμόνιο Σαρρή, που μόλις κάτι μηνάκια πριν έχει σώσει ολόκληρη Βέροια. Ναι, αγαπητοί κι αγαπητές. Είχαμε προβλέψει οτι η Ουρουγουάη δεν θα έπαιρνε την πρώτη θέση κι άρα όλη η προσπάθεια μας ήταν να την αποφύγουμε. Κι άρα να αποφεύγαμε κι εμείς την πρωτιά στον όμιλο μας. Γιατί; Διότι ο ΕΟΠΥΥ πιστεύω να έχετε διαβάσει πόσα χρωστάει μετά την θητεία του κάργα πετυχημένου Άδωνη ( γύρω στα 7οο μύρια ) κι άρα ήταν αδύνατον να εφοδιάσει την
 αποστολή της εθνικής μας με αντιλυσικά εμβόλια έναντι των δαγκωμάτων του Σοάρες.

Κι άρα η Κόστα Ρίκα ήταν μια χαρά επιλογή.  Όνομα δεν έχει,  κι αυτόν τον Κάμπελ τον ξέρει μια χαρά ο Μανωλάς. Τα πάντα ήταν σχεδιασμένα, όπως και οι αναγκαστικές αλλαγές που κάναμε στο παιχνίδι με την Αφρική, που πραγματικά αποσυντόνισαν τον αντίπαλο προπονητή, που μελετούσε τα δεδομένα κι όχι τα έκτακτα. Κι εφόσον περάσουμε, τότε θα δούμε τι πραγματικά μετράει η Κολομβία ή οι κατίνες που δαγκώνουν.

Τυχαία στην Ελλάδα δεν γίνεται τίποτα, κι ειδικά αν έχει Σαμαρά στην επίθεση. Και δεν είναι σύμπτωση που δυό αποστάτες οδηγούν την χώρα. Ο ένας μέσω ΠΟΛΑΝ κι ο άλλος μέσω ξενιτειάς αλλά και Φουρέϊρα, που θα τον περιμένει αρκετό καιρό. Και δεν κάνω καμία πλάκα με βάση τα twits που έχουν ήδη έρθει στην προσοχή μου από Λατίνες σούπερ γκόμενες.

Εν πάσει περιπτώσει, αν λάβω υπ” όψιν μου την προηγούμενη ανάρτηση μου, μια χαρά είχα πιάσει τον σφυγμό αυτής της χώρας που διδάσκει ποδοσφαιρικό πλουραλισμό. Που είναι αδύνατον να ξεδιπλώσει το ταλέντο της αφού βαριέται. Και κερδίζει πάντα όταν είναι με την πλάτη στον τοίχο. Γιατί; Πρώτον, διότι είναι κομπλεξική, δεύτερον, διότι είναι ευθυνόφοβη και τρίτον, διότι άμα δεν κερδίσει και τότε, όλοι σκέφτονται οτι θα απολυθούν. Το DNA του Έλληνα είναι απόλυτα συνυφασμένο με την δημόσια νοοτροπία του. Βρήκε και τον Σάντος, που ενώ έχει παραιτηθεί ΔΕΝ ήθελε με τίποτα αυτό να ήταν το τελευταίο του παιχνίδι, και κύλησε ο τέτζερης και βρήκε το καπάκι. Σαν τον Μπάγιεβιτς με τον Μιλοβάνοβιτς.

Κι από εκεί που η Ελλάδα ήταν κατάπτυστη για την παραγωγή ποδοσφαίρου της, ξαφνικά μπορεί και να προβάλει και σαν φαβορί γιά τα πάντα. Δεν τα έγραψα εγώ αυτά, αλλά έγκριτοι δημοσιογράφοι που κονομάνε από τους ποιμένες της Πίνδου που αποτελούν το πελατολόγιο τους.

Εγώ εξακολουθώ να λέω οτι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο  με την πρόκριση κάποιων ανύπαρκτων τεμπέληδων στην επόμενη φάση. Που ήταν δικαιότατη βάσει της εικόνας του ομίλου μας κι όχι βάσει στοιχειώδους μπάλας που ξέρουμε. Ίσως εδώ βρίσκουν και
 δικαίωση και τα πρωτοσέλιδα για ήρωες, για Όλυμπους και λοιπά Χελάκια σχόλια.

Φυσικά και περιμένω την συνέχεια, όχι για να επιτεθώ – μου είναι παγερά αδιάφορο – αλλά ούτε και για να στείλω συγχαρητήριο τηλεγράφημα σαν τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα που αισθάνθηκαν κι εθνική υπερηφάνεια. ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ. Εγώ μπάλα βλέπω που είτε η εθνική ομάδα πάρει το τουρνουά είτε διασυρθεί, έχω συγκεκριμένες υποχρεώσεις απέναντι στον εαυτό μου ή απέναντι σε όσους εξαρτώνται από εμένα. Εγώ περήφανος αισθάνομαι γιά κάποια προσωπική μου επιτυχία κι όχι επειδή ο Ωνάσης έχει πλέον ίδρυμα και κάνει δωρεές. Το φρόνημα μου δεν ανεβαίνει επειδή κάποιοι κάνανε προσωπική τους επιτυχία κι έλαχε να έχουν ίδια υπηκοότητα με μένα. Αυτά είναι για τέως ανατολικογερμανούς ή κλασσικά ηλίθιους.

Συγχαρητήρια λοιπόν στην ομάδα που προκρίθηκε. Όπως και συγχαρητήρια στην Ουρουγουάη, που είναι η ομάδα μου. Και που αν ήμουν νεότερος, εκεί θα έκανα μετανάστευση ή άντε στην Χιλή ή άντε στον Άγιο Δομήνικο. Ωραίες γκόμενες, ζεστοί άνθρωποι και συνθήκες ζωής. Μακριά από Ευρώπη και ΗΠΑ. Εγώ γουστάρω Σοάρες να δαγκώνει φυσικά κι όχι δαγκώματα τεχνοκρατικά. Κι αυτό που λέω, το συμβούλεψα στον μεγάλο μου τον γιό. ΡΕ ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΛΙΜΙΤΖΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΜΠΑΛΑ. Ρε τράβα, γνώρισε τον προπονητή του Μεξικό και απομακρύνσου από τους ειδωλολάτρες. Πιό φτωχικά αλλά και πιο κιμπάρικα. Εδώ κινδυνεύεις να πεις οτι η Ελλάδα είναι στις κορυφαίες ομάδες του πλανήτη. Εδώ δουλεύει η στατιστική.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ υπογράφει ο ΣΤΗΒΕΝ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ και το έχει αναρτήσει στο blog του «το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου»