ΤΟ ΑΝΤΙΟ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΡΟΝΑΛΝΤΟ

Λυπάμαι για την Πορτογαλία. Έχω μια συμπάθεια γι’ αυτή την ομάδα και για τις ομοιότητές της με ελληνική και για τις διαφορές της. Σαν ομάδα, όχι σαν άτομα έχουν μια ποδοσφαιρική ανωτερώτητα, στην τεχνική. Είναι παίκτες πιο μαστόρια. Τι να το κάνεις, όμως.

Λυπάμαι για την Πορτογαλία, όχι βέβαια για τον αποκλεισμό της, όσο για απουσία ψυχής. Φανερό και το έλλειμμα σ’ αυτό που λέμε «προσωπικότητα».

Μπερδεμένη ομάδα η Πορτογαλία, ίσως γιατί ανάμεσά της κυκλοφορεί αυτή η αρσενική  πρίμα μπαλαρίνα, ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Αυτός ο παικταράς που όμως δεν «δίνει» στην ομάδα, δεν της ανεβάζει το ομαδικό πνεύμα.

Ένας αληθινά μεγάλος παίκτης, όχι απλά μεγάλος, επιδοτεί μέταλλο στην ομάδα του. Όπως επίσης ένας μέτριος παίκτης γίνεται χρήσιμος όταν «παίρνει» ποιότητα από την ομάδα του.

Την είδαμε την Πορτογαλία στο φιλικό 0-0 με την Ελλάδα, παραμονές του μουντιάλ. Άχαρη, αργή, βαρειά ομάδα, χωρίς εκρηκτικότητα, χωρίς πρακτική ποδοσφαιρική σκέψη. Ούτε παρηγοριά δεν είναι η νίκη 2-1 επί της Γκάνας. Γράφει ο αποκλεισμός.

Διαβάστε ακόμα:

Ο σπαστικός Μάριο Μπαλοτέλι