ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ, ΠΟΥ ΕΝΙΚΗΣΕΣ ΤΗΝ ΣΑΝΤΟΣ, ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΕΛΕ!

Ένα φιλικό ματς, με μια ομάδα που έκανε περιοδεία στην Ευρώπη για να κονομήσει κι όχι για να δρέψει δάφνες και κούπες, έγινε νίκη αξέχαστη και θρυλική για τον Ολυμπιακό. Και τραγούδι. «Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ, που ενίκησες την Σάντος, την ομάδα του Πελέ».

Παγκόσμια πρωταθλήτρια η Βραζιλία και μέγας κράκτης ο Πελέ, η αποκάλυψη του παγκοσμίου κυπέλλου το 1958, ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1961 με την ομάδα του, την Σάντος και έδωσε τρία παιχνίδια. Πρώτα με τον Παναθηναϊκό που τον κέρδισε 3-2 και μετά με την ΑΕΚ, νίκη 3-0.

Σα σήμερα, 4 Ιουλίου έγινε το «ιστορικό» μάτς στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας Ολυμπιακού - Σάντος και ας διαβάσουμε τι γράφει στο βιβλίο του ο οδοντίατρος και αθεράπευτος γάβρος Θανάσης Χατζής, που χαρακτηρίζει τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Σάντος σαν τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου(!). Να μπούμε και στο κλίμα των γηπέδων μας μισό αιώνα πριν. Γράφει ο Χατζής...

...Η πιο μεγάλη στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου ως την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού το 2004 ήταν αναμφίβολα η νίκη του Ολυμπιακού επί της Σάντος του Πελέ. Και τι σύμπτωση, αλήθεια. Πάλι 4 Ιουλίου. Στο αξέχαστο και ανεπανάληπτο ματς ήμουν παρών.

Η Σάντος μετά τις νίκες με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ ήθελε απλά μια ακόμα νίκη για να τελειώσει και με την μικρή Ελλάδα, όπως άλλωστε είχε κάνει μ 'όλα τα μεγαθήρια της Ευρώπης στην καλοκαιρινή της τουρνέ.

Φανταστική η ατμόσφαιρα στο κατάμεστο γήπεδο, που υποδέχθηκε τον Θρύλο με πυροτεχνήματα. Αυτό συνέβαινε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Λόγω τραυματισμού δεν έπαιξε ο μεγάλος Ηλίας Ρωρίδης και η στεναχώρια του για την απουσία του παραμένει ακόμα. Μας θάμπωνε η ​​μαγική φιγούρα του φαινομένου ΠΕΛΕ, μαζί του ο αρχηγός της εθνικής Βραζιλίας Ζίτο, και οι Κουτίνιο, Πέπε και άλλοι παγκόσμιοι παικταράδες.

Στο 2 όλοι παγώσαμε. Ο μεγάλος Θανάσης Μπέμπης στο κέντρο του γηπέδου με την μπάλλα στην κατοχή του κάπου μπερδεύτηκε, στραβοπάτησε και σωριάστηκε χάμω: Νέκρα στο γήπεδο. Αποχωρεί ο Μπέμπης, τον αντικαθιστά ο Τάσος Σουρούνης.

Φοβερές επελάσεις του Πελέ, που δεν μπορεί να περάσει με τίποτα τον γίγαντα Κώστα Πολυχρονίου, την σκιά του ακόμα και στα αράουτ. Πελέ και στο κατόπι του πάντα ο Πολυχρονίου. Δίπλα του στα χαφ ο φοβερός Μπάμπης Κοτρίδης καταπίνει τα χιλιόμετρα και δεσπόζει σε κάθε εναέρια μονομαχία, με συνέπεια οι Βραζιλιάνοι να νοιώθουν νάνοι.
Στο 9 ο ουρανός της Αττικής και όλης της Ελλάδος σκίζεται κυριολεκτικά από τις ουρανομήκεις κραυγές μυριάδων αλαλλαζόντων κι αυτών που ήταν μέσα και των 20.000 απ 'έξω από το γήπεδο, και των απανταχού ανά την επικράτεια, αφού το ματς μεταδιδόταν από το ραδιόφωνο. Ο μικρός διάολος Αντώνης Ποσειδών στέλνει τη μπάλλα στα δίχτυα ΈΝΑ
ΜΗΔΕΝ ΤΗΝ ΣΑΝΤΟΣ!

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει οπαδός του Ολυμπιακού που να έζησε αυτές τις μοναδικές στιγμές και διαβάζοντας τούτες τις γραμμές να μη δακρύζει. Δεν περιγράφεται με λόγια τι έγινε στις κερκίδες. Μπουλούκια, μπουλούκια ανθρώπινων κορμιών φεύγουν από τις πάνω θέσεις και σωρηδόν πέφτουν στα κάγκελα για να ακουμπήσουν τους παίκτες. Πώς και δεν έγινε κανένα ατύχημα.

Συνεχίζεται το παιχνίδι, τιτάνες όλοι οι παίκτες του Θρύλου. Ημίθεοι, δίνουν τον αγώνα της ζωής τους. Θυμάμαι Σα ΝΑ ΤΟΝ Βλέπω ΤΩΡΑ ΤΟΝ Μεγάλο Σάββα Θεοδωρίδη ΝΑ κάθεται συνεχώς αναμένα ΣΕ ΚΑΡΒΟΥΝΑ. Η υπερένταση ΤΟΥ διακρινόταν ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ημίφως ΤΟΥ άθλιου αυτού γηπέδου ΠΟΥ ΔΕΝ φωτιζόταν βέβαια ΑΠΌ ΤΟΝ ΦΩΤΙΣΜΟ ανεπαρκή ΑΛΛΑ καταύγαζε ΑΠΌ ΤΟ φωτοστέφανο ΠΟΥ φορούσαν ΟΙ θρυλικοί παίκτες ΤΟΥ Ολυμπιακού .

Ο Νίκος Κάμπολης φάνταζε ως ένας γίγαντας πέντε μέτρων ύψος. Ο Μιμαρος Στεφανάκος σαν κάου μπόι που με το λάσο του δάμαζε βούβαλους και ο Γιάγκος Σημαντήρης με τα τάκλιν και τις αστραπιαίες επεμβάσεις του έμοιαζε άρμα αρχαίων αρματοδρομιών.

Μπροστά ο Σωτήρης Γκαβέτζος και ο Αντώνης Ποσειδών από τα άκρα δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από τους ξένους παικταράδες που διαβάζουμε στις εφημερίδες, δαίμονες πραγματικοί, αέρινοι, πλαγιοκοπούσαν και σέντραραν. ΣΤΟ Κέντρο ΟΙ ταύροι Κώστας Παπάζογλου ΚΑΙ Γιώργος Σιδέρης είχαν ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΚΟΡΜΙΑ πολυακουσμένα ΜΠΕΤΟΝ αρμέ ΣΕ ΚΑΘΕ μαρκάρισμα αντιπάλου. Και ο Τάσακας μας ο Σουρούπης καλύτερος κι από τον μεγάλο Θανάση. Μπάμπη λες και του είπε μ 'αυτό το ανεπανάληπτο στυλ που διέθετε ο Πινόκιο, μπες μέσα μικρέ και καθάρισε για πάρτη μου!

Μάταια προσπαθούν οι Βραζιλιάνοι, δεν καταφέρνουν να μπουν από πουθενά. Και στο 43 γίνεται το δεύτερο μπαμ. Ο μαέστρος Τάσος Σουρούνης που τόσο άδικα τον χάσαμε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα βάζει το δεύτερο γκολ. Πραγματικά μόνο το ποδόσφαιρο σε κάνει να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου από ηδονή.

Στο ημίχρονο έβλεπα πρόσωπα αγριεμένα. Όταν οπαδός είναι ευχαριστημένος από το θέαμα αγριεύει το πρόσωπό του. Τα μάτια όλων είχαν πρηστεί και τα τσιγάρα τα ρουφαγαν.
Στο 50 ο Ζίτο κάνει ένα συρτό σουτ έξω από τη μεγάλη περιοχή, πέφτει ο Θεοδωρίδης, θα το έπιανε, ΔΕΝ ΗΤΑΝ δυνατο, αλλά παρεμβάλλεται ο Στεφανάκος, η μπάλλα αλλάζει πορεία και γίνεται το 2-1.

Ο Στεφανάκος κτυπάει το κεφάλι του στο έδαφος, όλοι οι συμπαίκτες του τρέχουν επάνω του να τον παρηγορήσουν. Ο κόσμος? Παραληρεί! Ο - ΛΥ - ΜΠΙΑΚΟΣ! Ο - ΛΥ - ΜΠΙΑΚΟΣ!
Κι αρχίζει η προσπάθεια να διατηρηθεί το σκορ. Μάχες σώμα με σώμα. Ο Πελέ και η παρέα του έχουν αφηνιάσει, τους χάλασε η μανέστρα, βλέπεις. Πως θα πάνε στα υπόλοιπα ματς στην Ευρώπη με μια ήττα από την ασήμαντη Ελλάδίτσα.

Στο 54 αποχωρεί ένας γίγαντας, το είχε ανακοινώσει ότι ήταν το τελευταίο του παιχνίδι. Ο θρυλικός Μπάμπης Κοτρίδης φέρνει το γύρο του γηπέδου αποθεούμενος.
Ο Πελέ έδειχνε μανιασμένος ταύρος, αλλά ο Πολυχρονίου έκανε το παιχνίδι της ζωής του. Μετά το ματς είδα κάτι που δεν ξεχνιέται. Όλη η Λεωφόρος Αλεξάνδρας στο πλάτος της και σε βάθος 100 μέτρων ήταν γεμάτη κόσμο. Όλοι κατηφορίζαμε και ζητωκραυγάζαμε «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» και μάλιστα στη φωλιά του αιώνιου αντιπάλου μας. Πενήντα χρόνια στα γήπεδα δεν έχει ξαναγίνει.

Ο κόσμος πανευτυχής, παιδιά, νέοι, γέροι, γυναίκες, όλοι ζητωκραυγάζαμε. Στα μπαλκόνια στις πολυκατοικίες εκατέρωθεν κόσμος με κεριά, πρωτοφανές για κείνη την εποχή, παραληρούσε βλέποντας το ανθρώπινο ποτάμι να κατηφορίζει πανηγυρίζοντας. Η σκηνή αυτή, ούτε με εκείνες από την απελευθέρωση από τους Γερμανούς έμοιαζε, είναι μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της ζωής μου.

Διαβαστε ακόμα:

Απείλησαν να σκοτώσουν όλη την ομάδα