Ο ΤΑΦΟΣ ΚΑΙ Η ΞΕΥΤΥΛΑ ΤΩΝ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΩΝ

Δεν είδαμε μονάχα τους Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές στο 7-1 της Γερμανίας. Είδαμε και τους Βραζιλιάνους θεατές. Έπαιξαν κι αυτή τη μπάλλα τους. Δεν κατάλαβα γιατί να κρίνονται μονάχα οι ποδοσφαιριστές κι όχι οι φίλαθλοι, οι οπαδοί, όπως θες να τους πεις. Γιατί να σχολιάζονται οι διαιτητές, οι προπονητές, οι ποδοσφαιριστές κι όχι οι απρεπείς, οι αντιαθλητικοί της εξέδρας.

Όταν το ένστικτο της εξέδρας κατάλαβε ότι δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε με τη βοήθεια του Ιησού Χριστού, να γλυτώσει η Βραζιλία άρχισε το ξεφωνητό. Ο κόσμος να αποδοκιμάζει τους ποδοσφαιριστές. Όχι πριν το 1-0 και το 2-0, για να μην τους κόψουν τα πόδια, διότι πάντα υπήρχε η ελπίδα της ανατροπής.

Όταν, όμως, ο πονηρός και πάντα χυδαίος κόσμος, που τόσο εύκολα και αποθεώνει και στέλνει στο διάολο τους ποδοσφαιριστές, λέω όταν ο γίγας λαός πήρε πρέφα ότι βρέθηκε σε κηδεία, ξεσάλωσε. Τα γιούχα στους παίκτες.

Τι φταίνε οι παίκτες; Σου λέω ότι δεν φταίνε. Αυτοί είναι. Δεν μπορείς να πεις ότι δεν ήθελαν να κερδίσουν. Ότι ευχόντουσαν να διασυρθούν. Αυτοί είναι. Δεν φταίνε επειδή είναι κατώτεροι των αντιπάλων τους.

Τι έπρεπε να κάνει ο κόσμος; Σιωπή. Αυτή είναι η μεγαλειώδης αντίδραση στο θανατικό. Η βουβαμάρα. Ο τάφος της εξέδρας.

Γίνονται αυτά τα πράγματα; Λέω να απλωθεί ζωντανός τάφος στο γήπεδο από τον κόσμο αν η ομάδα ξευτυλίζεται από τον αντίπαλο. Γίνονται. Μόνον όταν κάποτε οι παίκτες θα παίζουν για πάρτη τους και οι θεατές θα πηγαίνουν στο γήπεδο να δουν μπάλλα για πάρτη τους. Αυτό είναι το ιδεώδες.

Παίζω μπάλλα για τη μπάλλα εγώ ο ποδοσφαιριστής κι όχι για την πατρίδα, όχι για να κάνω περήφανο τον άλλονα, το κάθε λεχρίτη που ψάχνει να νοιώσει κάποιος με τη νίκη τη δική μου.

Διαβάστε ακόμα:

Ολο το χρυσάφι της Αμερικής