ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ ΚΡΙΝΟΥΝ ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Το ποδόσφαιρο είναι βιομηχανία. Κανονικό εμπόριο. Και από κοντά παίζει το star-system. Οι παικταράδες αμείβονται όχι σύμφωνα με την αξία του, αλλά με τους νόμους που ορίζει η αγορά.

Δεν το συζητάμε ότι κάποιοι ποδοσφαιριστές είναι χαρισματικοί, πολύτιμοι και συναρπαστικοί. Τα έσοδά τους, όμως, το ύψος των αποδοχών τους, από τις ομάδες τους και τους χορηγούς τους, εξαρτώνται από το γενικό τζίρο της πολυεθνικής ποδοσφαιρικής βιομηχανίας.

Τρία είναι τα πιο δυνατά πρότζεκτ παγκόσμια στο ποδόσφαιρο. Τα πρωταθλήματα της Ισπανίας, της Αγγλίας και της Ιταλίας. Τι έκαναν οι εθνικές ομάδες των εν λόγω τριών χωρών; Αποκλείστηκαν και οι τρεις από τη φάση των ομίλων, δεν προχώρησαν ούτε στους “16”. Γιατί;

Επειδή οι παικταράδες της Αγγλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας έβαλαν πάνω από τη φανέλλα της πατρίδας τους το προσωπικό τους συμβόλαιο. Επόμενο. Ανθρώπινο. Ενδιαφέρονται περισσότερο για το επαγγελματικό τους όφελος. Τι έχει να τους προσφέρει η φανέλλα της εθνικής ομάδας; Τίποτα.

Ο φθασμένος παίκτης, ο καταξιωμένος δεν έχει ανάγκη την εθνική ομάδα. Η φανέλλα της εθνικής είναι ευκαιρία για τα ταλέντα που ακόμα δεν αποκαλύφθηκαν στην πιάτσα.

Η αγωνία του φιρμάτου ποδοσφαιριστή είναι να βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο όταν έρθει η στιγμή να ανανεώσει το συμβόλαιό του, μάλιστα με νούμερα πιο μεγάλα. Μετρημένα είναι τα χρόνια του επαγγελματία που θα παίξει ποδόσφαιρο χολυγουντιανού επιπέδου και πανάκριβες οι δύναμεις του, που δεν θα τις ξοδέψει με τη φανέλλα της εθνικής. Να, γιατί Ιταλία, Αγγλία και Ισπανία βιάστηκαν να αποχαιρετήσουν την Βραζιλία.

Διαβάστε ακόμα:

Αν μιλούσαν και οι κανονικοί θεοί