ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

Επτά από την Γερμανία και τρία από την Ολλανδία στη σούμα είναι δέκα αυτά που άρπαξε η Βραζιλία. Κατ' οίκον, για να μη ξεχνιόμαστε. Τι σκέφθηκα; Το 'χω αυτό το κουσούρι. Να σκέπτομαι. Και, μάλιστα, να μπαίνω στη σκέψη του αλλουνού. Για δοκίμασέ το. Βλέπεις πράμα.

Τι λέμε; Έχει γίνει το 2-0 Ολλανδία-Βραζιλία και σκέπτομαι για ποιο λόγο παίζουν οι καριόκας. Είναι μία απλή, απλούστατη ερώτηση αυτή. Ναι, ρε, ποιο είναι το νόημα, ποια είναι η σκοπιμότητα αυτή η χειρώτερη Βραζιλία όλων των εποχών να υπόκειται σε τέτοιο βασανιστήριο. Να εκτίθεται στο ίδιο το κοινό της και παγκόσμια χωρίς οι ίδιοι οι παίκτες να πιστεύουν ότι θα νικήσουν, ότι θα ανατρέψουν το 2-0.

Μαρτύριο είναι αυτό. Να συνεχίζεις να παίζεις στο γήπεδο μόνον για ένα πράμα. Να δείχνεις τη γύμνια σου! Την κατωτερότητά σου. Και να μην έχεις το δικαίωμα της αποχωρήσεως. Φθάνει, δεν μπορώ άλλο, αποσύρομαι.

Για σιγά. Γιατί παίζει ο άλλος; Για να δείξει την αξία του. Να κερδίσει. Να πάρει χειροκρότημα. Αυτοί είναι οι υγιείς λόγοι. Όχι για να διασυρθεί. Όχι για να υποφέρει.

Να, όμως, που το έργο είναι στημένο, έχει πρόγραμμα και υποχρεώσεις. Δεσμεύσεις από τηλεοπτικά δίχτυα και πολυεθνικούς χορηγούς. Κουτσός, λαβωμένος, ντροπιασμένος θα συνεχίσεις. Απογορεύεται η τιμητική παράδοση. Δεν μπορώ άλλο, αν θα ξαναπαίξω θα χάσω πάλι, θα διασυρθώ. Όχι, τέτοια. Το ρεζίλεμα δεν έχει όρια.

Διαβάστε ακόμα:

Τι θα πει ο Τσίπρας της Βραζιλίας