ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΕΝΟΣ ΠΑΡ' ΟΛΙΓΟΝ ΜΠΟΞΕΡ

Μία χώρα σπάραγμα είναι σήμερα η Ελλάδα. Μία κοινωνία στερημένη, κακοταϊσμένη. Και στο δρόμο για το Πουθενά. Δεν υπάρχει τίποτα. Δεν έμεινε τίποτα. Άσε τώρα τους οργανοπαίκτες της ξευτύλας και της συμφοράς. Τι να μας πουν οι μικροπωλητές της Ελλάδος, όταν το μόνο που γνωρίζουν στο γήπεδο είναι να πλακώνονται παριστάνοντας τους αντιπάλους. Επειδή φοράνε διαφορετικές φανέλλες και είναι ανίκανοι να ντυθούν με εκείνη της εθνικής ομάδας.

Πώς γίνεται, ρε, μία Ελλάδα διαλυμένη, χωρίς ελπίδα και ηθικό, να παρουσιάζει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του μπάσκετ μια ομάδα με υγεία και ισορροπία. Με παίκτες που πέρα από την όποια αξία τους είναι προσωπικότητες. Αξιοσέβαστοι. Αξιοθαύμαστοι. Κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να προκαλούν. Να σαλιαρίζουν. Να παραμυθιάζουν. Να είναι σοβαροί, συγκροτημένοι.

Δεν εκφράζουν την Ελλάδα του σήμερα οι διεθνείς μπασκετμπωλίστες του 2014, όπως κι εκείνοι του 2006 που είχαν κερδίσει τις ΗΠΑ, και οι άλλοι της φουρνιάς του μέγιστου Νίκου Γκάλη. Δεν δέχομαι ότι η Ελλάδα είχε παράδοση στο μπάσκετ! Αυτό το λένε όσοι δεν γνωρίζουν αληθινά τι σημαίνει Ιστορία και τη Παράδοση. Μη λέμε μαλακίες σε μία χώρα που δεν λειτούργησε ποτέ ο σχολικός και ο πανεπιστημιακός αθλητισμός.

Ο Νίκος Γκάλης έκανε την αρχή. Απ' αυτόν ξεκίνησε ένα αόρατο προσκλητήριο και το μπάσκετ μάζεψε ακόμα και παιδιά που δεν ήταν για το... μπάσκετ. Ο Σχορτσιανίτης π.χ. θα έκανε για στίβο, για ρίψεις. Ο Σπανούλης για τετρακοσάρης, ο Ντικούδης στο ύψος, άλλοι στο βόλεϋ, στο πόλο. Λέω για την ομάδα που είχε μαγέψει στην Ιαπωνία το 2006. Και ο Γκάλης, άλλωστε, για πυγμάχος έκανε κι όχι μπασκετμπωλίστας.

Διαβάστε ακόμα:

Οι θεοί του μπάσκετ απαγορεύουν επιλογή αντιπάλου