ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΜΑΣΤΟΥΡΑΣ

Και η μάνα μου να μη με είχε γεννήσει κανονικό άνθρωπο, με τα παλληκάρια της εθνικής ομάδας μπάσκετ θα ήμουνα. Με ποιους άλλους; Τους μαύρους της Σενεγάλης, δεν έχω καμμία σχέση. Ούτε με τους μπασταρδεμένους Φιλιπινέζους, και τα μαστούρια του Πουέρτο Ρίκο.

Κανονικοί άνθρωποι τα ελληνόπουλα, όχι τέρατα, όχι τερατώδη, όπως εύκολα σε μεταλλάζει το ΝΒΑ. Πέρα απ’ αυτό. Πέρα και από το τρία στα τρία της εθνικής ομάδας. Άλλη κουβέντα έχω να πω. Απόλαυσα παιχνίδι και στα τρία ματς. Δεν με ικανοποίησε μονάχα η νίκη.

Η καλύτερή μου, σου λέω. Παρακολούθησα τρεις αγώνες και οι τρεις ήτανε χάρμα. Άξιζε τον κόπο. Έχω και κάτι για το Πουέρτο Ρίκο, που σπάνια το συναντώ σε γήπεδο, σα θεατής. Βλέπεις κάποιον στο δρόμο πανέτοιμο να δείρει κόσμο και ξαφνικά, αφού ρίξει τις μπουνιές του σ’ άλλους, επιτόπου πέφτει σε λήθαργο. Και μετά, πάλι ξαφνικά, αφυπνίζεται, έτοιμος για ξύλο. Τι πράμα ήταν τα πρεζόνια οι Πορτορικανοί.

Διαβάστε ακόμα:

Πλεονέκτημα, τελικά, η απουσία των βασικών