ΤΟ ΚΟΜΠΛΕΞ ΤΟΥ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ ΑΚΟΜΑ Η ΕΘΝΙΚΗ

Ας το πούμε απότομα όσο κι αν είναι αχώνευτο με σόδες της καλύτερης μάρκας. Μικρή και ασήμαντη είναι η εθνική ομάδα. Κι αυτή η αλήθεια δεν είναι χθεσινή. Γιατί, όμως; Όποιος γουστάρει να πιει αλήθειες που δεν μεθάνε, αλλά ξεμεθάνε, προχωράει στο παρασύνθημα.

Διακόσα χρόνια η Ελλάδα να συμμετέχει συστηματικά, να μη χάνει τελική φάση μουντιάλ και Ευρώ, θα είναι πάντα η ίδια. Μια ομάδα που αρνείται να γίνει πρωταγωνίστρια στο γήπεδο ακόμα και με αντίπαλο κατώτερό της. Επειδή δεν μπορεί να ξεφύγει  από τους κλέφτες και τους αρματωλούς του 1821. Επειδή στον αγώνα προσπαθεί να κλέψει αποτέλεσμα, όχι να το διεκδικήσει, όχι να το κατακτήσει.

Και το Ευρώ πριν δέκα χρόνια έτσι το πήρε. Με κλεφτοπόλεμο. Αυτό δεν επαναλαμβάνεται, όμως. Αυτό δεν σε οδηγεί μία σκάλα παραπάνω. Ποτέ. Το ότι η Ελλάδα δεν απουσιάζει από τα μεγάλα πάρτυ δεν σημαίνει ότι κάθε δυο χρόνια προχωράει, έστω και ένα βηματάκι, για να ξεφύγει επιτέλους από το κόμπλεξ του κατώτερου. Το κόμπλεξ της μικρής ομάδος που συνεχίζει να κουβαλάει.

Οι παίκτες μας έχουν δυνατότητες. Και πείρα περισσότερο από ποτέ. Και δίνουν τη ψυχή τους στο γήπεδο. Ο προπονητής, όμως, πρώτα ο Ρεχάγκελ και μετά ο Σάντος τους ήθελαν παρτιζάνους. Κλεφτοκοτάδες. Με το Πορτογάλο η δουλειά παραμπήκε σε στραβό δρόμο. Από την ενεργητική άμυνα του Ρεχάγκελ ο Σάντος ζητούσε παθητική άμυνα.

Ο Ρανιέρι; Δεν κρίνεται! Πολύ ενωρίς να πεις οτιδήποτε. Απλά ελπίζεις ο Ιταλός ότι θα δώσει άλλη φιλοσοφία, όπως ο ίδιος είπε, άλλωστε. Και το έδειξε με τον τρόπο που έστησε τον άξονα της εθνικής κόντρα στη Ρουμανία, άλλο αν δεν του βγήκε. Δεν φταίει αυτός.

Διαβάστε ακόμα:

Κακώς προσλήφθηκε ο Ρανιέρι