ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ

Είμαι οπαδός της ομαδάρας μου και περιμένω να αρχίσει το ματς, παρέα με τους δικούς μου, στο γνωστό πάντα σημείο της εξέδρας. Τι βλέπω απέναντι; Οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας, της επισκέπτριας ομάδας, έχουν σηκώσει πανό υπέρ της δικής μου ομαδάρας, της τοπικής. Τι γίνεται εδώ; Με δουλεύουν! Με κοροϊδεύουν. Με προκαλούν.

Βάστα, ρε μάγκα. Σενάριο φτιάχνουμε. Για να ξεκινήσουμε την κουβέντα για τον πρωτογονισμό στο γήπεδο του Ηροδότου, στην πρεμιέρα της Γ΄ εθνικής, κόντρα στον Εθνικό. Κοπάνησαν έναν 45χρονο οπαδό της Εθνικάρας γενναίοι οπαδοί του Ηρόδοτου και πάσης Ελλάδος ολέ. Γιατί; Επειδή είχε σηκώσει πανό υπέρ της ομάδας του.

Φιλοξενούμενος ήταν, ρε. Και έχει κάθε δικαίωμα να πανηγυρίσει αν η ομαδάρα του βάλει γκολ εκτός έδρας και να την ενθαρρύνει, και να σηκώσει πανό και πλακάτ. Και ό,τι θέλει. Κι εσύ, άθλιε και τρισάθλιε τοπικέ οπαδέ, αν δεν ήσουν μάου μάου, θα ένοιωθες υπέροχα όταν ο άλλος, ο επισκέπτης, ο φιλοξενούμενος αισθάνεται ασφαλής και ελεύθερος να εκφρασθεί κόσμια.

Είσαι κάφρος όταν λες «Ήρθαν στο σπίτι μας να μας πηδήξουν», όταν ο στόχος είναι το γήπεδο σου να γεμίζει, όχι μόνον από ουδέτερους, αλλά και από τους αντιπάλους. Και, κυρίως, από τους συνοπαδούς της ομαδάρας σου, οι οποίοι δεν πατάνε στον αγώνα διότι παίζεις μπάλλα εσύ στην εξέδρα, με τρόπο ινδιάνικο. Σαν τους μαχαιροβγάλτες στις εγκληματικές γειτονιές της Νέας Υόρκης, «Αυτός ο δρόμος είναι δικός μου, δεν περνάει ξένος».

Διαβάστε ακόμα:

Στα δύσκολα το ζύγι του ΠΑΟΚ