ΕΒΑΛΑΝ 129 (ΚΑΙ ΟΧΙ 159) ΓΙΑΤΙ ΒΑΡΕΘΗΚΑΝ
16/09/2014
•
Γράφει ο ΜΑΝΟΣ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗΣ
Η Αμερική κατέστρεψε την Σερβία με σκορ 129-92 στον πιο αδιάφορο και ξενέρωτο τελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος που έχουμε δει τα τελευταία 20 χρόνια. Τα πανηγύρια των Σέρβων στο τελευταίο πεντάλεπτο του τελικού, ενώ το σκορ με το οποίο έχαναν ήταν ανάμεσα στους 30 και τους 40 πόντους, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι! Αν δεν σε πειράζει που τρως 30, τότε είναι που δεν υπάρχει να σηκώσεις κεφάλι στον αιώνα τον άπαντα!
Στην υποθετική ερώτηση, αν θα είχε διαφορετική εξέλιξη ο τελικός στην περίπτωση που δεν είχαν αποκλειστεί οι Ισπανοί από τους Γάλλους, καμία απάντηση δεν έχει αξία, διότι αυτός ο αγώνας δεν θα γίνει ποτέ. Το Μουντομπάσκετ της Ισπανίας στήθηκε με την προοπτική να παίξουν οι οικοδεσπότες με τους αμερικάνους, αλλά οι σκηνοθέτες δεν είχαν διευθετήσει κάποιες λεπτομέρειες και αυτό αποδείχθηκε μοιραίο.
Το 1992 όταν η ορίτζιναλ ντριμ τιμ με τον Μαικλ Τζόρνταν και τον Μάτζικ Τζόνσον εμφανίστηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθούσε με δέος, ένα γκρουπ υπέρλαμπρων αστεριών να πατάει στο κεφάλι τον ένα αντίπαλο πίσω από τον άλλον και να κερδίζει το χρυσό με περίπατο.
Παρένθεση: Λέω γκρουπ και όχι ομάδα, διότι κανένα αμερικανικό εθνικό συγκρότημα μπάσκετ δεν είναι ομάδα με την έννοια που δίνουμε συνήθως στην λέξη. Οσο και αν ψάξεις δεν πρόκειται να βρεις αμυντικές και επιθετικές συνεργασίες στην Team USA! Το παιχνίδι της στηρίζεται στο ωμό, βάρβαρο, ατελείωτο ένας εναντίον ενός, ενίοτε και ένας εναντίον δύο, ή, ακόμη και ένας εναντίον πέντε αν χρειαστεί.
Πάμε πίσω στο 1992. Τότε οι αμερικάνοι έστειλαν εναντίον του υπόλοιπου κόσμου ότι καλύτερο είχε το οπλοστάσιο τους. Η απώλεια του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ τους είχε εκνευρίσει, τους είχε θίξει, είχε προσβάλει τον εγωισμό τους. Εστειλαν, λοιπόν, τους καλύτερους από το ΝΒΑ για να αποδείξουν ότι εκείνοι που γέννησαν το μπάσκετ, συνέχιζαν αν είναι οι κυρίαρχοι.
Δεν δυσκολεύτηκαν. Και όλοι οι υπόλοιποι υποκλίθηκαν, για να μην πούμε ότι το ευχαριστήθηκαν κιόλας. Δεν είναι μικρό πράγμα να παίζεις κόντρα στον Τζόρνταν και αν αυτό έχει κόστος να φας πενήντα πόντους στο κεφάλι, δεν πειράζει! Η συγκεκριμένη αμερικάνικη συνταγή δεν μπόρεσε ποτέ στα επόμενα χρόνια να πετύχει τόσο καλά. Πάντα κάποιοι έλειπαν, μερικές φορές δεν εμφανίστηκε και κανένας ΝΒΑερ, η λάμψη του αμερικάνικου μπάσκετ του Σούπερμαν και του Σπάϊντερμαν χάθηκε, το αποτέλεσμα, όμως είναι συνήθως το ίδιο: Η Αμερική κερδίζει.
Το καλύτερο παράσημο που έχει απομείνει στην πορτοκαλί ...Ελλάδα είναι πως το 2006, στην Σαϊτάμα, οι Αμερικάνοι έκαναν την τελευταία τους ήττα απέναντι στην εθνική μας ομάδα. Εκείνο το 101-96 έβαλε τους αμερικάνους σε μια διαφορετική διαδικασία. Μια που δεν είχαν άλλους Τζόρνταν εύκαιρους για να κερδίζουν με περίπατο τους πάντες, αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν ένα άλλο τομέα στον οποίο είναι οι καλύτεροι: Την αθλητική τους ικανότητα και την επιθετική τους άμυνα!
Κάπως έτσι φτάσαμε στο ξεβράκωμα των Σέρβων το βράδυ της Κυριακής! Ο κόουτς Σιζέφσκι κατέβηκε με τα δεύτερα, αλλά οι αθλητές που παρουσίασε στο παρκέ ήταν δέκα κλάσεις καλύτεροι από εκείνους των υπολοίπων χωρών. Δεν μιλάμε για μπάσκετ, αλλά για το πόσο γρήγορα έτρεχαν, το πόσο ψηλά πηδούσαν. Και το χειρότερο για τον υπόλοιπο κόσμο είναι πως οι συγκεκριμένοι αμερικανοί που εκπροσώπησαν τις ΗΠΑ στην Ισπανία, επειδή τόλμησαν να τους αμφισβητήσουν, είχαν ισχυρό κίνητρο να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι.
Οι Σέρβοι δεν κατάλαβαν τι τους χτύπησε, δεν είδαν από που ερχόντουσαν τα χτυπήματα. Η ταχύτητα εκτέλεσης των αμερικανών δεν είχε καμία σχέση με ότι είχαν συνηθίσει οι παίκτες του Τζόρτζεβιτς ως τον τελικό. Μέσα σε πέντε δεύτερα ο Ιρβινγκ είχε κάνει σπριντ 25 μέτρα και είχε σουτάρει. Αντε να τον προλάβεις. Και όχι μια φορά, ή, δύο, αλλά κάθε φορά! Μια σημαντική λεπτομέρεια: Οχι μόνο είχε πάρει την προσπάθεια, αλλά και είχε ευστοχήσει!
Οι 129 πόντοι που έβαλαν τα αμερικανάκια ήταν τόσοι (και όχι 159) , διότι στο τέλος βαρέθηκαν να δέρνουν κάποιους, που δεν μπορούσαν να σηκώσουν τα χέρια τους, για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Η νίκη των αμερικανών στον τελικό πανηγυρίστηκε όσο και το ασημένιο μετάλλιο από τους Σέρβους. Η συντριβή είχε ξεχαστεί πριν ακόμη τελειώσει το παιχνίδι. Και το ερώτημα είναι για ποιο λόγο να κατέβουν οι αμερικάνοι σε δύο χρόνια στους ολυμπιακούς αγώνες. Δεν μιλάμε για τους ΝΒΑερ, για τους καλύτερους, αλλά για τους οποιουσδήποτε αμερικάνους...
Διαβάστε ακόμα: