ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΤΣΙΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΞΥΔΑΤΟΥΣ

Γράφει ο ΣΤΗΒΕΝ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ

Ευγενέστατη η πρόσκληση να παραβρεθώ στο Αίγιο, για ουζάκια και μετά για το αγαπημένο μου μπουργέτο, την τοπική σπεσιαλιτέ. Ψάρι, ποντίκι ή μπακαλιάρο, μαγειρεμένο σε χυλωμένη πατάτα και σε ψηλή φωτιά που δίνει το προπάνιο. Ήταν ειλημμένη η απόφαση, να είμαι στην τηλεόραση. Παρ” όλο που με το Αίγιο με συνδέουν πολλά. Πρώτοι έρωτες σούπερ παιδικοί, την ώρα που ο πατέρας μου ήταν μικροβιολόγος στην μοναδική κλινική της πόλης.

Αλλά δεν πήγαμε και άσχημα. Κερκίδα Αεκτζήδικη έγινε στο σπίτι, αφού ακόμα η συνδρομητική πλατφόρμα δεν έχει πουλήσει τόσες κεραίες. Οπότε ουζάκια και σπιτικοί μεζέδες ήταν δίπλα μας μαζί με τους σημερινούς πενηντάρηδες χουλιγκάνους. Πλάκα έχει αυτό. Φαντάσου να πέρναγαν και οι φωνές από τον δέκτη. Δεν θα ήταν κι άσχημα, να ακουγόμασταν σαν διακτινισμός.

Φωνές υπoστήριξης κύρια, αφού στο πρώτο μέρος δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό παράπονο. Η διαιτησία ήταν άψογη – για να ξεκινάμε από τα non paper των πολύ προσεκτικών – και το παιχνίδι κλασσικό κατηγορίας. Σε ένα γήπεδο χωράφι, κύρια στα πλάγια του, γεμάτο από την τοπική διψασμένη κοινότητα, ένας αντίπαλος μάλλον αγύμναστος αλλά ψιλοτσαμπουκαλεμένος και η ομάδα μας προσεκτική, καλά στημένη και ήρεμη, διαβασμένη από τον Δέλλα.

Χωρίς να ψάχνει τα περίεργα περίτεχνα κολπάκια. Χωρίς να είναι εντυπωσιακή, που δεν χρειάζεται τώρα κι αυτό. Προσαρμόζεσαι στο παιχνίδι του αντιπάλου. Κάνεις υπομονή στην δύναμη και την κατάλληλη στιγμή χτυπάς με δοκάρι και με γκολ, με εκφραστή τον παίδαρο που λέγεται Αραβίδης. Σπουδαίο μέταλλο, όπως τον είδα σήμερα. Σήμερα, που μου άρεσε κι ο Πεταυράκης κρατώντας τον χώρο του. Έναν χώρο ψιλοαχρηστευμένο, αφού δεξιά κι αριστερά δεν υπήρχαν φτερά λόγω της μετατόπισης του Μπαρμπόσα ελλείψει Μάνταλου.

Υπήρχε δεύτερο μέρος; Εγώ μόνο τους τσίρους τους ξυδάτους που φάγαμε με την παρέα θυμάμαι. Η ομάδα αποφάσισε να παίξει με αντεπιθέσεις χωρίς να θέλει να αναπτυχθεί, και λογικά έδωσε την κατοχή, δηλαδή τις γιόμες, στον αντίπαλο. Που κι αυτός δεν κατάλαβε τι πήγαινε να κάνει κι άρα λογικά μετά την αποχώρηση του Κουρμπανά, φάνηκε απροετοίμαστος. Σε κανένα σημείο δεν κινδύνεψε η ομάδα μας, αλλά και σε κανένα σημείο δεν απείλησε. Κουλουράκια κανονικά, σαν αυτά που μας έβγαλε η γυναίκα μου για τον καφέ.
Όμως υπάρχουν και συμπεράσματα, πέραν της πολύ χρήσιμης επαγγελματικής νίκης.

Πιστεύω να κατανοήσατε γιατί ο Πανόπουλος άφησε ελεύθερο τον Πλατέλα. Πιστεύω να διαπιστώνετε την παρατήρηση μου, οτι ο Μπαρμπόσα ΔΕΝ είναι Οκόνσκι κι ειδικά στα εκτός έδρας. Και πιστεύω να είδατε, οτι Ζόριτς δεν υπάρχει πουθενά μαζί με τον πανικό του Δέλλα για κανονικό αμυντικό χαφ αλλά και για τρίτο στόπερ. Λεπτομέρειες βέβαια, αλλά που και που θυμόμαστε οτι ΔΕΝ είμαστε απλά πελάτες.

Η ομάδα όμως έκανε το καθήκον της και πήρε μια νίκη απέναντι σε έναν αντίπαλο, που ήταν για δέκα γκολ. Και που βέβαια δεν ήταν τόσο έτοιμος αφού δεν είχε Ανάκογλου που έχει βαρεθεί να παίζει φιλικά. Είχε Κατσικοκέρη αυτός, που ήταν αρκετός για να ανησυχήσει τον πάγκο. Που ήταν εκνευρισμένος ενώ προετοίμαζε την ομάδα για κλωτσιές.

Τώρα το ποιός ήταν για κλωτσιές, είναι για άλλου παπά ευαγγέλιο. Όπως ήταν κι ο διαιτητής στην κόκκινη του Αραβίδη. Που δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει πόσο θα κατεβάσει το κεφάλι του ο αντίπαλος για να κάνει την προβολή. Αλλά δεν βαριέσαι. Με τέτοια πληρότητα…. Χωρίς να αλλάζω την άποψη μου για τους καλύτερους.

Που ήταν ο Αραβίδης, που χρόνια είχαμε να δούμε γυαλιστερό μάτι, ο Πεταυράκης που κράτησε αλλά και το κεντρικό δίδυμο, που είναι γνήσιο δεύτερης κατηγορίας αφού Κορδρέρο κι Ανάκογλου είναι για άλλα πράματα, παίζουν σε λάθος θέσεις και φυσικά δεν είναι αμυντικά χαφ. Διότι εκεί υπήρχε το πρόβλημα στην ανάπτυξη κι ειδικά όταν ο αντίπαλος δεν μπορούσε να παίξει τίποτα. Κι εσύ, αντί να προσφέρεις θέαμα, έβγαζες τις φοβίες του Σέρβου και την ανικανότητα του Δέλλα, για παροχή υπηρεσιών, που σαν ομάδα ποδοσφαίρου, σκέφτεσαι κύρια το θέαμα κι όχι την βαθμοθηρία.

Αλλά ήταν και το τρακ του πρωτάρη, όπως τόνισε και το σπικάζ του αγώνα. Λογικά πράματα, εν Ελλάδι. Και την Μπαρτσελόνα να βάλεις σε αυτήν την κατηγορία, μπορεί και να μην βάλει δέκα γκολ στον Παναιγιάλειο, διότι θα σκέφτεται πού παίζει. Δεν έχει να κάνει με τι ομάδα έχεις, αλλά σε τι διοργάνωση σε βάλανε να παίζεις. Έτσι. Στην Ελλάδα είμαστε, που μετράει ο τύπος κι όχι η ουσία. Κι άρα η κριτική μου είναι άχρηστη. Αλλά εγώ αυτά είδα παρέα με τον Δέλλα που διαμαρτυρότανε στον αντίπαλο προπονητή για κλωτσιές. Μόνο τις κάρτες να δούμε σε επιτιθέμενη ομάδα, θα καταλάβουμε πολλά.

Διαβάστε ακόμα:

Μεσ' την υπόγεια την ταβέρνα