Η ΝΕΚΡΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΒΛΕΠΕ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΗΣ

Το μεγαλύτερο ατού της εθνικής ομάδας τα τελευταία χρόνια ήταν το πάθος της. Η αγωνιστικότητά της. Κόντρα στην προσκοπική Βόρεια Ιρλανδία, με ποδοσφαιριστές Β' και Γ' εθνικής στην Αγγλία, οι Έλληνες διεθνείς παρουσιάστηκαν χωρίς θυμό. Κι ένα θέαμα Βαβυλωνίας. Δεν ήξερες ποιο ρόλο είχε ο καθένας, με ποια διάταξη, ποιο σχήμα. Καμμία λειτουργικότητα ομάδας.

Είναι ολοφάνερο ότι κάτω από την πίεση (ποιων;) ο Ρανιέρι έκανε το απίθανο, να παίξουν ταυτόχρονα Μήτρογλου, Αθανασιάδης και Σαμαράς. Βγήκε βόλτα η νεκροφόρα. Αν είναι δυνατόν στην ίδια γραμμή δύο κυνηγοί κρούσης, ο Κλάους και ο Ινδιάνος, χωρίς ποτέ ο ένας από τους δύο να οπισθοχωρεί, πίσω από την πλάτη του άλλου.

Και ένας Σαμαράς χειρώτερος από τον πρωθυπουργό. Άνευρος, τίποτας, αραγμένος από πίσω και ευτυχώς που μόνον ο Καρέλλης προσπαθούσε κάτι να κάνει. Αριστερά τον είχε ο Ιταλός στο Ελσίνκι, δεξιά κόντρα στους Ιρλανδούς, ένας παίκτης που έδειξε ότι θέλει τη φανέλλα της εθνικής. Χαμένος και ο Μανιάτης.

Ο τερματοφύλακας των Ιρλανδών ήρθε στην Ελλάδα με την αγωνία και τη σκέψη ότι θα κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Τελικά μετά το 2-0 ούτε κάτω από το ντους δε στάθηκε. Δεν χρειάστηκε. Κι αυτός και οι συμπαίκτες του πέρασαν ένα ευχάριστο, εύκολο βράδυ.

Τελικά, δεν κατάλαβα τι έπαιξαν οι Έλληνες. Αλλοιώς ξεκίνησαν, αλλοιώς συνέχισαν, αλλοιώς τελείωσαν. Ο Ρανιέρι τα θέλει όλα τα λεφτά του, δεν είναι του συναινετικού διαζυγίου.