ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ, Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΑΓΩΝΑΣ

Έχεις τρέξει μαραθώνιο; Έστω μια απόσταση 10, 20 χιλιομέτρων σε φυσικό περιβάλλον, όχι μέσα στην πόλη. Να ανέβεις π.χ. ένα βουνό και καπάκι να κατέβεις. Η θέωση. Μην πω κάτι άλλο, δεν έχω λόγια να σου περιγράψω τι συνέβη μέσα μου όταν το πρωτοέκανα. Γι' αυτό περιορίζομαι σε μια λέξη. Η θέωση. Όταν τέλειωσες, όταν ολοκλήρωσες την απόσταση, πατούσες ακόμα στη γη, όμως το ένοιωθες ότι ήσουν σε υπέρβαση σωματική και πνευματική.
Τρέχεις. Έτρεξες. Ένα είδος κάθαρσης συνετελέσθη στο χώρο της κοιλιάς σου, του στήθους σου. Εκεί είναι η εστία του σώματός σου, όχι τα χέρια σου, όχι τα πόδια σου, αυτά δεν είναι κορμί, είναι εργαλεία του κορμιού.

Μαραθώνιος δρόμος σήμερα, χιλιάδες ξεκινήσουν από το γνωστό σημείο για να φθάσουν στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Θυμάμαι ότι μια από τις πιο έντονες εκπλήξεις στη ζωή μου ήταν όταν ξένοι, από κάθε γωνιά της γης, έβαζαν τα κλάματα τερματίζοντας στο Καλλιμάρμαρο. Είχαν πετύχει έναν προσωπικό άθλο.

Είχαν τρέξει χωρίς να έχουν αντίπαλο, απλά δόθηκαν σε μια προσωπική υπόθεση, σ' ένα δικό τους αγώνα. Έτρεξαν μαραθώνιο αυτοί που δεν ήταν αθλητές, επαγγελματίες, συστηματικο δρομείς. Και το έκαναν στην αυθεντική διαδρομή. Πράξη, άσκηση πνευματική είναι εκείνος ο αθλητισμός που δεν έχει ανταγωνισμό, δεν έχει αντίπαλο. Ο αθλητισμός που στήνεται στη βάση της αντιπαλότητας απλά προσφέρεται για show.

Τρέχεις, κάνεις αθλητισμό για πάρτη σου, χωρίς χρονόμετρο, χωρίς πριμ, χωρίς χειροκροτήματα. Και όχι για να χάσεις κιλά.

Διαβάστε ακόμα:

Ξεχάστε τον Σπύρο Λούη