ΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΟ Η ΕΘΝΙΚΗ

Θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι της εθνικής ομάδας μετά τον απίστευτο θρίαμβό της να κατακτήσει το Ευρω του 2004 στην Πορτογαλία. Ήταν στα Τίρανα με την Αλβανία. Χάσαμε 2-1. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης με άθλια εμφάνιση δικαιολογημένα έχασε από την Αλβανία.

Από τότε, ναι, από το 2004, η Ελλάδα έδειξε ότι δεν την ακούμπησε, δεν την... αφορούσε η κατάκτηση του 2004. Ήταν κάτι τυχαίο, όσο κι αν προέκυψε δίκαια. Ποτέ η Ελλάδα δεν πίστεψε ότι ήταν δικός της ο θρίαμβος, δηλαδή ότι της ανήκε.

Έπρεπε να περάσουν δέκα χρόνια για να γίνει με τον πιο τραγικό τρόπο η απομυθοποίηση. Να χάσει από τα... Νησιά Φερόε μέσα στο Καραϊσκάκη. Πού να το πεις. Οι ποδοσφαιριστές των αντιπάλων μας θα έχουν να το λένε μια ζωή, στα εγγόνια τους. Ήμουνα στην ομάδα που κέρδισε την Ελλαδάρα ομαδάρα στο γήπεδό της.

Δεν ήταν ομάδα αυτή που παρουσιάστηκε στο ματσάκι με τους νησιώτες ερασιτέχνες αντιπάλους. Γιατί; Δεν υπήρχε αφεντικό στην ομάδα. Κάποιος παίκτης με προσωπικότητα. Κάποιος Δέλλας, κάποιος Ζαγοράκης, Καραγκούνης και Κατσουράνης. Τίποτα. Παίκτες αξίας οι Μανωλάς και Γκέκας, κι όχι μόνο, αλλά όχι προσωπικότητες που θα εμπνεύσουν, που θα παρασύρουν. Τελειώσαμε.

Διαβάστε ακόμα:

Κοπανήσανε κι άλλον διαιτητοπατέρα!