ΕΦΤΥΝΕ ΑΙΜΑ Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ

Δεν έπαιξε μπάλλα η εθνική με την Σερβία. Λένε. Το πιο εύκολο είναι να λες. Να γράφεις. Τι, όμως, είναι αυτό που λες, που γράφεις. Δεν έπαιξε μπάλλα, λένε, ούτε και με την Σερβία. Επειδή, λοιπόν, και η μπούρδα κάποιες φορές είναι χρήσιμη, όχι τίποτα άλλο αλλά δίνει την ευκαιρία να πεις τα πράγματα όπως είναι, έχουμε και λέμε.

Ποτέ η εθνική ομάδα δεν έπαιξε καλό ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η αλήθεια. Ποτέ η εθνική, και με αντίπαλο ισάξιο, ακόμα και με κατώτερο, δεν βγήκε στο γήπεδο με την απόφαση του αφεντικού. Ότι εγώ θα είμαι ο πρωταγωνιστής του αγώνα, εγώ θα έχω τον πρώτο λόγο κι εσύ, ο αντίπαλος, θα ακολουθείς το παιχνίδι μου.

Με ποδόσφαιρο σκοπιμότητας να αποφύγει την ήττα και να βάλει έστω μισό γκολ η Ελλάδα έφθασε στην κατάκτηση του Ευρώ. Γιατί; Είχε πάθος. Ψυχή. Κοντρολαρισμένη δύναμη. Αποφασιστικότητα και ατελείωτη αυτοπεποίθηση.

Αυτά ακριβώς τα στοιχεία λείπουν σήμερα. Η διαφορά της σημερινής εθνικής από την ομάδα του 2004 και όσο κράτησε εκείνη, είναι ότι και εκείνη δεν βλεπόταν. Δεν μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο θεαματικό και συναρπαστικό. Πολεμούσε, όμως. Έφτυνε αίμα ο αντίπαλος για να κάνει γκολ. Σήμερα η ομάδα είναι δημοσιοϋπαλληλίκι, και συγγνώμην από τους δημόσιους υπαλλήλους.

Διαβάστε ακόμα:

Ξένοι στην ίδια πόλη οι διεθνείς