ΑΕΚ ΜΕ ΧΤΥΠΗΜΑ ΚΟΜΠΡΑΣ

Γράφει ο ΣΤΗΒΕΝ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ

Να πω την αμαρτία μου. Την είχα πεθυμήσει την ΑΕΚ να την δω να παίξει. Με αδιάφορο αποτέλεσμα. Όπως είχα πεθυμήσει και παιχνίδι εκτός έδρας. Κι ειδικά απέναντι στον μοντελοπνίχτη. Δεν πολυψάχτηκα λοιπόν. Η σύζυγος στην Αμερική, να μην δεχτώ την πρόσκληση παιδικής φίλης στο Αίγιο; Βούτηξα λοιπόν τον μεγάλο μου τον γιό και βουρ για διάσχιση του αυλακιού. Εντάξει ΑΕΚ πρώτα, αλλά είχα πεθυμήσει και μπουργέτο. Ποντίκι δεν βρέθηκε μεν, αλλά κι ο μπακαλιάρος στην φλόγα του προπάνιου μια χαρά είναι. Έδεσμα ο πούστης.

Νόστιμο πράμα κάποιοι να μην ακούν τον Μελισσανίδη. Όπως και νάναι, έχει πλάκα να είσαι εναντίον της εξουσίας. Θα μου πεις, εγώ γιατί δεν άκουσα. Διότι πρώτον το γουστάρω αυτό και δεύτερον διότι με πρόσκληση ήμουν. Βενζίνη και ψαράκι πλήρωσα. Όχι Κούγια. Χώρια τον καβγά για να πάρω τον λογαριασμό. Κάποια πράματα τα κρατώ ανδρικά. Η φίλη μου ακόμα εργένισα είναι, οπότε δεν σήκωσα κουβέντα. Ανδρογυναίκες βέβαια εκεί, όχι κότες. Και το γήπεδο είναι ανδρική υπόθεση. Δεν ήρθε μέσα. Τα αγοροκόριτσα, ξέρουν πότε να σε αφήνουν μόνο.

Και ξεκίνησε το παιχνίδι με ολόσωστη ενδεκάδα και μάλλον με ένα 4-4-2, επιδιωκόμενο. Παρόλο που η ΑΕΚ δεν θέλει φορ, μάλλον ξυπνήσανε εκεί μέσα. Ε, γράφε γράφε, όλο και κάποιος με παίρνει πιο σοβαρά από τον Κέτσε, που σε λίγο θα μας πει οτι δεν χρειάζεται και τερματοφύλακας. Με ορμή από τον αντίπαλο μεν, αλλά με πιο γρήγορα δικά μας όπλα. Πέναλτυ στα γρήγορα – ομολογώ οτι δεν το είδα αλλά μου φάνηκε – και ανάποδο σφύριγμα στην φάση της Πάτρας. Την αντίστοιχη μιλάω. Εντάξει παίζει ρόλο το ούζο Βαρβαγιάννης, αλλά η αίσθηση είναι οτι μάλλον πήραμε τα σπόρια που λένε. Και οι δυό φάσεις είναι στην κρίση του διαιτητή.

Στην κρίση μας όμως είναι το πρώτο μέρος. Στο οποίο εμφανισθήκαμε σαν μεγάλη ομάδα. Με χτύπημα σαν κόμπρα. Και μιλάω κύρια για το δεύτερο γκολ. Το πρώτο είναι απλά, Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΨΙΜΟ ΤΟΥ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΜΕΝΟ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ. Και δεν κάνω καμία πλάκα. Χωρίς κάποια λάμψη απόδοσης, έγινε αυτό που θα έκανε κάθε φυσιολογικός πρωτοπόρος. Εκμετάλλευση των στιγμών. Ορμή από την Πάτρα άνευ ουσίας και ουσία από εμάς. Με κενά βέβαια, επιπέδου ενός γραφικού εκεί μπροστά μας, που ήθελε να γίνει κι επίσημος μπράβος του Κούγια.

Στο δεύτερο μέρος, δεν πολυάλλαξε η εικόνα. Ο αντίπαλος προσπάθησε να γίνει πιο ήρεμος σε σχέση με τα φάρμακα του Κούγια, κι εμείς να προσπαθούμε να καλύψουμε τα κενά μας, που είναι εξώφθαλμα ακόμα και σε νήπιο ποδοσφαίρου. Οφείλοντας βέβαια να πω, οτι ο Πεταυράκης ήταν σωστός σήμερα. Απλά δεν κάνει.

Τα θέματα μου είναι οτι δεν υπάρχει κέντρο. Επαρκές μιλάω. Όλοι θα πρέπει να είδατε οτι απουσιάζει ένα κανονικό αμυντικό χαφ. Ακόμα κι ο Ρόβας όταν μπήκε, έκανε δουλειά. Όπως δουλειά έκανε σήμερα κι ο Πλατέλας αλλά κι ο συμβατικός ή ο κανονικός φορ. ΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΦΟΡ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.

Κι άρα ο Δέλλας, πήγε σε πολύ λογικές αλλάγές, χωρίς όμως να αφήσουμε και άφωνο το κοινό. Γι΄αυτό φρόντισε ο Ανέστης – οφείλω να πω οτι τον πίστευα – με το αστείο λάθος του, στο οποίο φρόντισε να τον αντιγράψει ο τέρμας της Πάτρας. Για το τρίτο γκολ μιλάω, που σωστά το πέτυχε ο Μπαρμπόσα, που σήμερα θύμισε Οκόνσκι, όσο αναφορά την ουσία του παιχνιδιού του, για να μην νομίσετε τίποτε άλλο. Με διαφορά ο πιο ουσιαστικός παίκτης μας, παρέα με τον Μπακάκη στην αγωνιστικότητα και τον έρμο Κορδρέρο δίπλα στην απλή κορδελιάρα.

Όμως να πιάνουμε και τα μηνύματα. Ένα ανάχωμα, έδειξε οτι δεν είναι για πολλά. Την προσωπικότητα του αφεντικού του έδειξε, με πολύ παρόλα μαζί. Που βέβαια, δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ ο αντίπαλος, αλλά είναι χρήσιμος στην τυπική διαδικασία μας για την άνοδο, να βλέπουμε πιο πέρα. Κύρια ατομικά, αφού ομαδικά, τα θέματα είναι δεδομένα. ΚΙ Ο ΔΕΛΛΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΛΙΚΟ. Απλά να μην πέφτει κάτω. Είτε Ντακόλ είτε Μπρέσεβιτς. Είτε Ντακόλ είτε Μάνταλος. Υποχρεωτικά, αφού ακόμα δεν έχουν πάρει απόφαση οτι ο Μάνταλος οφείλει να είναι στην θέση του Ανάκογλου, ο Αραβίδης δεξιά, κι ένα σκυλί στα αμυντικά καθήκοντα στα χαφ, αφού μόνο το 4-3-3 οφείλει να είναι το σύστημα. Τα άλλα, σαν τον Λαμπρόπουλο, είναι λεπτομέρειες που διορθώνονται στην πορεία. Αν έχουν πάρει δυό στόπερ με το ίδιο πόδι στην κάλυψη των ανεβασμάτων των πλάγιων, ασφαλώς μας εξυπηρετεί να μην κάνουμε κριτική στον Βόσνιο.

Περάσαμε από την πιο δυνατή έδρα και με καλό σκορ. Χωρίς εντυπωσιακή απόδοση. Σημαντικότατο για την ηρεμία. Όλοι διαβασμένοι κι άρα, λογικότατα και δίκαια συγχαρητήρια. Τα οποία ταιριάζουν και στον κόσμο που διαφύλαξε τις μελλοντικές παρουσίες μας στο γήπεδο. Χαρά μεγάλη; Ε, δεν θα το έλεγα αφού στο τέλος, ακόμα βλέπουμε την Θράκη στην μεγάλη κατηγορία, και πάντα αναρωτιέσαι το γιατί. Είναι αυτό που σε πιάνει λίγο πριν πάω στο τσιμπούσι στην Τέμενη. Μαζί με πιθανή διανυκτέρευση. Πού να τρέχεις τώρα βραδιάτικο πίσω; Όλα καλά κι ακόμα καλύτερα θα γίνουν. Έχει και κόρη η φίλη μου κι άρα θα πάει σε κανά κλαμπ κι ο γιός μου κι εγώ θα κάτσω να νοσταλγήσω τα παλιά. Ναι, Τόνυ Μαρούδα θα ακούσω.

Το κειμενο αναρτήθηκε στο blog του ΣΤΗΒΕΝ ΑΒΡΑΜΙΔΗ «το φως του φεγγαριου και η σκια του ηλιου».

Διαβάστε ακόμα:

Ολοι είναι μόνοι τους, όχι μονάχα ο Κούγιας