ΑΝ Ο ΛΑΜΠΑΡΝΤ ΕΠΑΙΖΕ ΣΤΗΝ ΤΟΥΜΠΑ

Από μπινελίκια άλλο τίποτα σε βάρος του Σαλπιγγίδη στην Τούμπα. Να ήταν η πρώτη φορά! Η ξευτύλα. Να πηγαίνει ο άλλος στο γήπεδο για να βρίσει. Ο βόθρος. Η ομίχλη. Ο εμετός.

Τελείωσε το παιχνίδι Τσέλσυ-Μάντσεστερ Σίτυ και ο πρώην των γηπεδούχων Φρανκ Λάμπαρντ αποθεώθηκε. Καμμία έκπληξη. Ο συχαμένος θα βγάλει τη συχασιά του και στο ποδόσφαιρο. Όταν, όμως, σε μια κοινωνία κυριαρχεί η ποδοσφαιρική αγωγή, τότε θα θαυμάσεις το ήθος στο γήπεδο και από τον ανώνυμο θεατή.

Χαμηλό, χαμηλότατο επίπεδο ζωής εκφράζει το να φτύνεις, να καταριέσαι “τον δικό σου άνθρωπο”. Τον πρώην δικό σου. Αυτόν με τον οποίο έτσι ή, αλλοιώς ταυτίστηκε ένα κομμάτι της ύπαρξής σου. Βρε, μαλάκα, έζησες, συμβίωσες, με το πρώην αφεντικό σου, τον πρώην συνάδελφό σου, την πρώην γκόμενά σου, οι μνήμες σου, κάποια συναισθήματα σου γεννήθηκαν σ' αυτό το χώρο, σ' αυτό το γήπεδο, γιατί τα αρνείσαι; Είναι σα να αρνείσαι τον ίδιον σου τον εαυτό. Ολοκληρωτική έλλειψη αυτοσεβασμού.

Τι γελοιότητα, τι γραφικότητα είναι αυτή εσύ ο τίποτας, εσύ ο της πλάκας να θεωρείς προδότη τον Σαλπιγγίδη, τον Λάμπαρντ, που με ευπρέπεια και επαγγελματισμό σαν ελεύθερος άνθρωπος, σαν οικογενειάρχης αποφασίζει να κάνει άλλο συμβόλαιο με διαφορετικό εργοδότη. Η ντροπή δεν είναι του ποδοσφαιριστή, είναι του καπετάν ξευτύλα στην κερκίδα.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΠΑΟΚ χρωστάει στον Σαλπιγγίδη