ΒΓΑΖΩ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑΚΛΑ ΡΟΜΠΕΡΤΟ!

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης

Ο χαμός. Μέχρι να φτάσουμε κατ΄αρχάς. Με μπλοκαρισμένη όλη την Αττική οδό, την Καποδιστρίου, την Κηφισίας. Ο χαμός μέχρι να μπούμε από τις ουρές στα κλουβιά ελέγχου. Ο χαμός μέχρι να κάτσουμε μετά τον σωματικό έλεγχο. Κι ο χαμός από το ζούλιγμα των διπλανών, μαζί με τον χαμό όταν μπήκαν οι ομάδες στο γήπεδο.

Τι ατμόσφαιρα! Τι φωνή, τι τραγούδι! Πόσα χρόνια είχαμε να δούμε αυτό το πράμα. Πόσα χρόνια είχαν οι παίκτες να δουν τέτοια λαοθάλασσα. Σάμπως κι οι αντίπαλοι, είχαν ξαναπαίξει μπροστά σε εξήντα πέντε χιλιάδες κόσμο; Λυσασμένους για την πρόκριση, φουσκωμένους από περηφάνεια, αλλά σε μοναδικό κόσμιο επίπεδο. Το πρώτο ρεκόρ σήμερα του ερχόμαστε. Όπως ήρθα κι εγώ με τον μεγάλο γιό μου, ενώ ήμουν συνδεδεμένος με τον μικρό που το παιχνίδι θα το έβλεπε εκεί στη Νέα Υόρκη από το διαδίκτυο.

Και ξεκίνησε το παιχνίδι με το μεγάλο ερωτηματικό της διαχείρισης του κόσμου. Ποιός θα μπορούσε καλύτερα να σταθεί στο γήπεδο, κάτω από την τρομερή πίεση της εξέδρας. Αυτό ήταν το πρώτο ημιχρόνιο πρακτικά. Ένα παιχνίδι σούπα, άτεχνο, κακοχυμένο, που αν ήταν κλασσικό ντέρμπυ πρώτης κατηγορίας, όλοι θα μιλάγαμε για συμφωνημένη ισοπαλία. Σκέτη κούραση και τίποτε άλλο.

Τα ατού μας τα επιθετικά, ήταν αλλού γι' αλλού. Ανάπτυξη δεν υπήρχε ούτε από τα πλάγια, ούτε από τον άξονα. Όλη η ιστορία ήταν στις αναχαιτίσεις στο κέντρο, που δέσποζε ο Γιόχανσον, παρά και τα κάποια μικρολαθάκια του. Έσκυψα και ψιθύρισα δίπλα μου οτι τα εξαφανισμένα εξτρέμ μας ήταν για κατανομή δυνάμεων. Η ελπίδα βλέπεις. Που χωρίς να ξέρω αν τελικά θα ερχόταν, ξεκάθαρα συμπέραινες οτι ο αντίπαλος, χωρίς να έχει απειλήσει, πατούσε καλύτερα στο γήπεδο.

Ήταν σαν να φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το ανάποδο. Κι όταν συμβαίνει αυτό, το μόνο που σου μένει είναι το άγχος μην ξανακάνει μαλακία ο Ανέστης, εκεί που στάθηκε τυχερός. Μα είναι τρομερό, να προβλέπεις οτι θα κάνει άστοχη έξοδο. Όπως είναι τρομερό να βλέπεις οτι όλος ο αντίπαλος είναι ο Τσόρι αλλά να μην έχεις ακόμα κλασσικό παίκτη για man to man. Κάκιστο πάντως θέαμα, που αποκλειόταν να επαναληφθεί στο δεύτερο μέρος. Περίμενα τους χώρους του ρίσκου του αντίπαλου, που τολμώ να πω οτι αυτός έχει την μεγαλύτερη ευθύνη για το κακό θέαμα. Καταλαβαίνετε οτι γράφω στο διάλειμμα.

Αλλά όλα άλλαξαν στο δεύτερο μέρος. Άνοιξε κάπως το παιχνίδι και χωρίς καμία ουσιαστική οργάνωση, γίνανε δυό κλασσικές ευκαιρίες της ΑΕΚ, που πήγανε στο βρόντο. Το παιχνίδι όμως έγινε πολύ ευχάριστο, σχεδόν ροντέο που θα κρινόταν πλέον στο ένα γκολ. Κι όλα τα σχέδια πήγανε άπατα, όταν πλέον χτυπήσανε οι δυό αρχηγοί των ομάδων, κι άρα θα έπαιζε ρόλο η έμπνευση όσων πλέον είχαν μείνει στο γήπεδο. Εκεί που θα φαινόταν η τιμή των ρόστερ.

Το παιχνίδι εξακολούθησε να είναι άναρχο, με σαφέστατα καλύτερο τον αντίπαλο. Ειδικά όταν οι αλλαγές μας ήταν πιο φθηνές και δεν μπορούσε να γίνει το απαραίτητο κράτημα της μπάλας , αφού αποφάσισε ο Μπάγιεβιτς να προκριθεί με ισοπαλία. ΕΚΕΙ Η ΑΕΚ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ. Επήλθε ο πανικός κι από τύχη δεν φάγαμε το γκολ, εκεί που κοιμήθηκε ο Θεός. Στο δοκάρι από τον μισό πόντο.

Άρχισε να βρωμάει η κατάσταση με την ΑΕΚ να έχει παραχωρήσει το γήπεδο. Ακόμα κι ο Ρόβας όταν μπήκε, έδειξε τον πανικό του πάγκου. Αντί να πάει πάνω στον Τσόρι, πήγε γενικώς κι αορίστως. Πλέον μόνο από τύχη θα ερχόταν η πρόκριση. Μιά τύχη που χρειάστηκε αρκετά στην φάση του γκολ που φάγαμε. Και μιά τύχη που δεν χρειάστηκε όταν μπήκαν οι γνωστοί ανεγκέφαλοι στο τερέν. Αυτούς που εξακολουθούμε να τους κανακεύουμε. ΠΑΡΤΕ ΞΑΝΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΑΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ. 70 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΗΡΘΑΝ ΚΑΙ ΘΕΛΕΤΕ ΑΚΟΜΑ ΧΑΣΙΣΩΜΕΝΟΥΣ;

Εγώ οφείλω να μην κρύβομαι. Και να μην αυταπατώμαι. ΚΑΙ ΔΙΝΩ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. ΔΙΟΤΙ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΑΝΤΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ. ΚΙ ΑΝΕΔΕΙΞΕ ΕΝΑΝ ΣΟΥΠΕΡ ΑΝΤΡΑΚΛΑ, ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΡΟΜΠΕΡΤΟ. ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΟΥ ΒΓΑΖΩ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ.

Από εκεί κι έπειτα, κατανοώ την πίκρα και την στενοχώρια αλλά ακόμα δεν είχα ακούσει οτι είχαμε στόχο το κύπελλο. Κι ειδικά όταν απέναντι σου είναι ο μόνιμος πρωταθλητής, καλώς κακώς. Εμείς πρέπει κύρια να επικεντρωθούμε στα λάθη μας. Πέραν της λιγοψυχίας που είναι λογικό να υπάρχει όταν υπάρχει Μπάγιεβιτς στην ομάδα. ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΑΠΟ ΕΔΩ, ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΕΣ ΦΟΡΕΣ.

Από τα καθαρά αγωνιστικά, το μόνο που έχω να πω είναι οτι μετά τον Γιόχανσον, ήταν αρχοντικός ο Τζανετόπουλος, πολύ καλός ο Λαμπρόπουλος – που βέβαια δεν έπρεπε να παίξει αλλά υπάρχουν και τα γούρια του Σέρβου – και δυνατός ο Μπακάκης. Να τονίσω επίσης την πολύ καλή παρουσία του Ανάκογλου αμυντικά αλλά και του Αραβίδη, όπως και του μοιραίου Μάνταλου.

Από εκεί κι έπειτα, τα πάντα πλέον είναι εμφανή και τα έχουμε τονίσει. Ο Ανέστης είναι καθαρός τροχονόμος, αριστερή πλευρά δεν υπάρχει, όπως και δεν υπάρχει δεξί εξτρέμ αλλά και σέντερ φορ. Όταν λοιπόν υπάρχουν τέτοιες ελλείψεις, μόνο από αδυναμία του αντιπάλου ή από τύχη μπορείς να περάσεις. ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΟΤΑ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΟΥ ΜΠΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΓΩΝΑ. Δεν έχω να πω άλλα, αφού η πίκρα μου είναι πολύ μεγάλη, ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ, ούτε ισοπαλία δεν πήραμε από μιά ομάδα δεύτερης εθνικής με κλασσικό δεκάρι, ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΑ. ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΝΤΡΟΠΗ. ΣΑΝ ΤΑ ΔΡΑΚΟΝΤΙΑ ΜΕΤΡΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΝΗ. ΜΟΝΟ ΚΑΛΑΣΝΙΚΩΦ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΝΑΓΕ.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ σηκώθηκε στο blog του Στήβεν Αβραμίδη, το φως του φεγγαριού

Διαβάστε ακόμα:

Η μεγάλη απρέπεια του Σιόβα