GLADIATORS ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ

Ο Έλληνας θέλει νίκη της ομάδας του. Και ποιος δεν την θέλει, θα πεις. Ο Άγγλος θέλει τη νίκη της ομάδας του με προσπάθεια. Εδώ, πατριώτη, χωρίζουν οι δρόμοι μας. Να πα να γαμηθεί η νίκη, λέει ο Άγγλος, αν η ομαδάρα μου δεν τα δώσει όλα στο γήπεδο. Αν, δεν παίξει μπάλλα για να χορτάσω ποδόσφαιρο. Από την άλλη, ο Έλληνας και πριν το ημίχρονο, και 5-10 λεπτά μετά το ημίχρονο να σφυρίξει λήξη το κοράκι, είναι η καλύτερή μου θα σκεφθεί, αρκεί να κερδίσει η ομαδάρα μου.

Τι να την κάνω τη μπάλλα, σου λέει ο ελληνάρας, άμα είναι να χάσω; Ας σφυρίξει το κοράκι όσο γίνεται πιο γρήγορα όσο κερδάω. Στην Αγγλία δεν θα διαβάσεις φυλλάδα να επαινεί ομάδα επειδή κέρδισε χωρίς να ικανοποιήσει με την απόδοσή της, όπως στην Ελλάδα. Αυτό και μόνο λέει πολλά.

Η κουβέντα είναι γιατί στη συνέχεια του τσάμπιονς ληγκ έμειναν απ' έξω και οι τρεις αγγλικές ομάδες. Τσέλσυ, Μάντσεστερ Σίτυ, Άρσεναλ. Κάποτε στα ημιτελικά ήταν τρεις αγγλικές, σήμερα none από τα προημιτελικά κιόλας. Γιατί; Να πιάσουμε από την άκρη την κλωστή του κουβαριού...

Ο θεατής από την εποχή της αρχαίας Ρώμης τον ποδοσφαιριστή τον θέλει μονομάχο. Μιλάω για τον θεατή-οπαδό, όχι τον σκέτο οπαδό που ενδιαφέρεται μονάχα για το αποτέλεσμα, τη νίκη. Ο θεατής, λοιπόν, γουστάρει να δει μπάλλα, οι ομάδες να πολεμούν, να προσφέρουν δράση ποδοσφαιρική, με ρυθμό, με ποιότητα, με συναρπαστικότητα.

Τον ρωτάς, ρε θεατή, τον παίκτη αν μπορεί να βγάλει με υπερπροσπάθεια, με ένταση, με αντοχή σε υψηλό ανταγωνισμό 50 και 60 και 70 παιχνίδια; Στα παπάρια μου, σκέπτεται ο θεατής. Για να ανταποκριθεί ο επαγγελματίας πολιτιστικού θα χρειαστεί επιστημονική βοήθεια, δηλαδή να ντοπαριστεί. Ξανά μανά στα παπάρια μου, σου λέει ο θεατής.

Δεν θα κριτικάρουμε τον θεατή που αδιαφορεί για την υγεία του ποδοσφαιριστή. Δεν είμαστε λαϊκιστές της πλάκας να σχολιάζουμε για να κατηγορήσουμε κάποιους, τους θεατές, τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, τις ΠΑΕ, που όλοι αυτοί «συμμετέχουν» στο σώου. Σχολιάζουμε μόνον για να φωτίσουμε τι συμβαίνει.

Το αγγλικό πρωτάθλημα είναι το πιο σκληρό στον κόσμο. Όχι μόνον διότι οι ομάδες δίνουν πολλούς αγώνες κάθε σαιζόν. Η Σίτυ με 41 παιχνίδια αποκλείστηκε από την Μπατσελώνα των 42 παιχνιδιών. Η Παρί με 45 πέρασε κι όχι η Τσέλσυ με τα 44. Μόλις ένα ματς περισσότερο είχε η Άρσεναλ, 44 έναντι 43 της Μονακό που προκρίθηκε.

Τι συμβαίνει. Δεν υπάρχει ίδιος βαθμός δυσκολίας στις άλλες χώρες, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, για τις κορυφαίες ομάδες όπως στην Αγγλία, όπου βγαίνει η πίστη ανάποδα σε κάθε ματς των ομάδων που κάνουν πρωταθλητισμό.

Είναι, όμως, πράγματι αυτός ο λόγος που οι αγγλικές ομάδες έμειναν μεταξετεστέες στο τσάμπιονς ληγκ; Η απάντηση είναι «Ναι» σε μια πρώτη ανάγνωση της πραγματικότητας. Θέλω να πω ότι υπάρχουν όρια. Ο ποδοσφαιριστής είναι ανθρώπινος μηχανισμός και ΔΕΝ γίνεται να ξεπερνάει τις κόκκινες γραμμές.

Η κονόμα που αποφέρει στις ποδοσφαιρικές εταιρείες είναι που ορίζει το πρόγραμμα των αγώνων. Γι' αυτό στην Αγγλία δεν υπάρχει διακοπή του πρωταθλήματος όπως στην Γερμανία. Θα παίξουν κανονικά, κανονικότατα και τα Χριστούγεννα, και την Πρωτοχρονιά. Gladiators, μονομάχους στο Κολοσσαίο, στην αρένα του θανάτου τους θέλουν τους ποδοσφαιριστές στην Αγγλία.

Διαβάστε ακόμα:

Οι Βαλκάνιοι Ελληνες και οι μπίζνεσμεν Αγγλοι