ΤΑ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ ΕΣΩΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΟΚΡΙΣΗ

Παιδί του γυμνασίου, δεκαπεντάχρονος, φόρεσα πρώτη φορά κανονική φανέλλα ποδοσφαιρικής ομάδας και βγήκα σε γήπεδο κανονικό, ξερό βέβαια, χωρίς χορταράκι, σε παιχνίδι κανονικό, άσχετα ότι ήταν φιλικό, όχι πρωταθλήματος. Και ο πρόεδρος της ομάδας, «παράγοντας του ποδοσφαίρου», ένας μαρμαροτεχνίτης, που έφτιαχνε τάφους στο νεκροταφείο, είχε μια κουβέντα στον καθένα μας, πριν βγούμε στον αγωνιστικό χώρο. Ψυχολογική ντόπα, ας πούμε.

Θυμήθηκα το σκηνικό φανταζόμενος τα μπινελίκια που έριξε ο προπονητής του Ολυμπιακού στο ημίχρονο με την Μπαρτσελώνα. Ήταν μπινελίκια όχι για να απαξιώσει τους ακριβοπληρωμένους μπασκετμπωλίστες, απλά για να τους ξυπνήσει. Μην πεις ότι πρόκειται για επαγγελματίες, ότι δεν έχουν ανάγκη κανέναν να τους θυμήσει τι πρέπει να κάνουν.

Ο άνθρωπος είναι πάντα άνθρωπος. Χώμα και νερό. Βαράει το μηχανάκι της καρδιάς, το μυαλό σε ρίχνει, όπως και σε ανεβάζει, όσο το αίμα κυκλοφορεί. Άλλοτε θες το χάδι, για να φτιαχθείς, άλλοτε το βρισίδι.

Μέχρι δέκα πόντους έχανε ο Ολυμπιακός. Είπαμε. Η βελόνα ποτέ δεν ακινητοποιείται, άρα πιθανόν η Μπαρτσελώνα να πήγαινε τη διαφορά στους 17 και 22 πόντους. Όλα μέσα είναι και δεν εξαρτώνται από την αξία των παικτών, αλλά και από την ψυχολογία τους.

Σου λέει ο άλλος ότι είσαι «μαλάκας». Πώς το παίρνεις; Ότι πράγματι είσαι μαλάκας και κατεβάζεις το κεφάλι. Ότι δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε βλέπει για μαλάκα και βγαίνεις στο παρκέ θηρίο και με μυαλό καθαρό.

Διαβάστε ακόμα:

Ολυμπιακός και Βαρουφάκηδες