ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΑΝ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ ΟΙ ΠΟΛΙΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Εμετός. Μου 'ρχεται, σου λέω, κάθε φορά που οι παίκτες και οι παράγοντοι, να 'ουμε, μετά από μια μεγάλη νίκη την κάνουν σε μπουζουκτζήδικο. Σε σκυλάδικο για να ξέρουμε τι λέμε, σε κωλάδικο, για να διασκεδάσουν με καψουροτράγουδα, με καψουρομπουρδόλογα και τον καλλιτέχνη της μόδας. Κατάντημα.

Πέρασε την Μπαρτσελώνα ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ του φάιναλ-φωρ και η επιτυχία, κατά το έθιμο, επιβάλλει μαγαζί με αρκουδοτσιφτετέλια, την επίσημη και θεσμοθετημένη «μουσική» βραδυνής διασκέδασης της νεω-νεώτερης Ελλάδας. Τι σχέση, ρε, έχει το μπάσκετ και η Ευρώπη στην οποία ανήκει αξιοκρατικά ο Ολυμπιακός με το ντέφι και τις μαϊμούδες. Σε σκυλομάγαζο την έκαναν και τα κορίτσια του πόλο του Ολυμπιακού που πήραν την ευρωλίγκα.

Δεν πεθαίνει, ρε, στην Ελλάδα το σκυλάδικο. Το κοπροτράγουδο. Κάποτε, όχι πια, ο Έλληνας κουβαλούσε ποιότητα στο κύτταρό του. Πως αλλοιώς να ερμηνεύσεις αυτή τη ξευτύλα, νέοι άνθρωποι, επαγγελματίες αθλητές, πετυχημένοι, να τη βρίσκουν, δικέ μου, με το πιο φτηνό, το πιο πρόστυχο τραγούδι κι ένα είδος διασκέδασης της πιο κατώτατης μορφής ζωής.

Να ξέρουμε τι λέμε. Το καλό ελληνικό τραγούδι, κύριοι μαλάκες, είναι παγκόσμια κλάση. Αυτό το τραγούδι που κυκλοφορεί τα τελευταία 20 χρόνια στη νύχτα είναι το χειρώτερο στον κόσμο. Κι όμως, στα ελληνικά νειάτα της προκοπής και της αριστερής κυβέρνησης, εδώ τραβάμε καζανάκι, η μουσική που ήρθε από την Ανατολή και λανσάρεται όσο μπαστάρδικα γίνεται, αρέσει ακόμα, γαμώ το DNA μας.

Διαβάστε ακόμα:

Οσο με πηδάς, μη φοβάσαι, εσύ θα σφυράς!