ΓΙΑΤΙ ΓΛΥΦΟΥΝ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΚΑΙ ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗ

Πετυχημένη κίνηση του Μαρινάκη να διώξει τον Μίτσελ. Αυτό είπαν. Και το άλλο είπαν, ότι ήταν πετυχημένη κίνηση του προέδρου να πάρει τον Περέιρα. Όπως πολύ καλά έκανε ο εφοπλιστής, που σουτάρε τον Πορτογάλο.

Μιλάμε για τον εμετό της θριαμβολογίας. Για τη γελοιοποίηση του χειροκροτήματος. Δεν υπάρχει κριτική από τα πριν, ο σωστός λόγος, η συμφωνία, η διαφωνία γι' αυτό που έκανε ο πρόεδρος.

Υπάρχει πάντα και μετά το γλύψιμο. Μετά την απόφαση του προέδρου. Την όποια απόφασή του. Κάθε προέδρου.

Το ίδιο και με τις μεταγρφές. Όλες όσες είναι να γίνουν είναι καλές. Καλότατες. Πετυχημένες. Απαραίτητες. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αξίζει, να μην έχει ανάγκη τη μεταγραφή, την όποια μεταγραφή κάνει η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός.

Γιατί, όμως, γλύφουν τον Μαρινάκη, τον Σαββίδη, και τον Μελισσανίδη, τον κάθε πρόεδρο, όταν θα διώξει τον προπονητή, όταν προσλάβει άλλον, όταν κάνει μεταγραφή, όταν σουτάρει ποδοσφαιριστή. Γιατί; Επειδή δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Επειδή για να κάνεις κριτική πρέπει να διαθέτεις άντερα, όχι μόνον γνώση. Επειδή φοβούνται να τα βάλουν με τον κόσμο.

Αυτό είναι. Δεν έχει εκπαιδευθεί ο οπαδός να δεχθεί κριτική. Του την σπας αν του γράψεις ότι ο παίκτης που πήρατε είναι μάπα. Θέλει να ακούσει ότι είναι παικταράς. Αυτό θέλει ο πελάτης.

Διαβάστε ακόμα:

Ποια είναι η «Βέρα» του Μελισσανίδη