ΤΟ ΚΟΡΟΙΔΙΛΙΚΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Είμαστε φτωχομπινέδες. Λυγούρια της συμφοράς. Γι’ αυτό κρατιόμαστε άρρωστα αγκαλιασμένοι με την ομαδάρα μας. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να βιώσουμε, να απολαύσουμε την πιο φθηνή οικονομικά και σπουδαία λαϊκή διασκέδαση, το ποδόσφαιρο.

Αποδυτηριάκιας μιλάει. Όλο το κακό ξεκινάει απ’ αυτό. Ότι η ομάδα είναι θρησκεία, ότι είναι ιδέα. Όχι, δηλαδή, αυτό που πραγματικά είναι, μια επιχείρηση, μια ανώνυμη εταιρεία.

Δεν είναι κακό, ούτε αμαρτία να αγαπάει κάποιος την ομάδα του. Ανθρώπινο είναι. Αναγκαίο. Όχι, όμως, να δέχεσαι να σε δουλεύουν οι μεγαλομέτοχοι, οι προεδράρες ότι ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός είναι… σύλλογος. Όχι, ρε. Ούτε σύλλογος είναι, ούτε σωματείο, ούτε χαρτοπαικτική λέσχη.

Ναι, αυτό λέω. Ότι το κακό, το πόσο εύκολα ένα ντέρμπυ γίνεται εθνική ξευτύλα, πανεθνικός διασυρμός, οφείλεται στο ότι οι «φίλαθλοι» δεν αγαπάνε το ποδόσφαιρο. Αυτό που τους δένει με το γήπεδο είναι η νοσηρή σχέση, συναισθηματικού και ρομαντικού τύπου, που έχουν όχι με την ομάδα τους, αλλά κόντρα στον… αντίπαλο.

Και εκεί ποντάρουν οι απατεώνες, οι πολιτικάντηδες πρόεδροι εδώ και 100 χρόνια. Ότι ομάδα δεν είναι αυτή που πρέπει να φροντίζει με οργάνωση και πρόγραμμα να προσφέρει ποδόσφαιρο, αλλά να υπηρετεί… ανώτερα ιδανικά. Της κάθαρσης της κοινωνίας. Της πολιτικής παρέμβασης. Της εξυγίανσης στη δικαιοσύνη. Τέτοια κουλά.