ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ, ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΟΜΟΣ

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης

Εξεπλάγη κανείς με τα επεισόδια της λεωφόρου; Εξεπλάγη κανείς με την βία του Κολοσσαίου; Ναι αγαπητοί κι αγαπητές, υπάρχουν άνθρωποι που εξεπλάγησαν. Ας πούμε ο Κοντονής, που νομοθέτησε και πραγματικά μας έκλασε τ' αρχίδια με τις προβλεπόμενες ποινές και τα αν. Ας πούμε κάτι δημοσιογραφάρες που ασχολούνται με το καλό του ποδοσφαίρου, αλλά ακόμα δεν μας έχουν πει τι δουλειά θα κάνανε αν το γήπεδο ήταν εκκλησία. Η γνήσια δημοσιογραφία γουστάρει την καφρίλα και τα μπουρδέλα. Όχι μόνο για να έχει πηγή έμπνευσης αλλά και για να δείχνει και κάποιο, αέρα μπανά, επίπεδο με συμβουλές και νουθεσίες. Οι αγράμματοι στην πλειοψηφία τους, που πλακώνονται και μέσα στα γραφεία των μέσων στα οποία αρθρογραφούν.

Αν όμως κάποιοι εξεπλάγησαν, υπάρχουν κι άλλοι που δεν εξεπλάγησαν. Ας πούμε όλοι αυτοί που πήγανε αρματωμένοι με ό,τι όπλο μπορούσαν να κουβαλήσουν αυθημερόν ή να έχουν κουβαλήσει παραμονές του αγώνα στο γήπεδο, για να το πετάξουν. Ας πούμε οι οργανωμένοι οπαδοί. Υπάρχουν άλλοι; Ε, τι, τώρα θα τα ρίξουμε όλα στους μπάφους; Παραγωγός δεν υπάρχει; Μεσάζων για να ρίξει το προϊόν στην αγορά δεν υπάρχει; Καραβάκι δεν υπάρχει; Αστυνομία για να κατασκοπεύει δεν υπάρχει; Τι υπάρχει δηλαδή μόνο; Μόνο ο ναρκομανής;

Τα πραγματάκια είναι απλά, πολύ απλά. Στο επίπεδο του καραγκιοζισμού που γουστάρει να ζει ο Έλληνας, στην διάθεση του να παραμείνει εγκλωβισμένος στην μάνα του, και στην ροπή του να είναι τζιχαντιστής με κουκούλα αλλά πάντα ανώνυμος μέσα στην μάζα. Το βλέπουμε και στην συνειδητή του εκλογική του απόφαση. Δεν γουστάρει να δουλέψει ρε παιδί μου. Δεν γουστάρει να αλλάξει. Θέλει Τσίπρα και Μυτιλήνη Λέσβο, διαφορετικά νησιά. Τι να κάνουμε τώρα; Του αποτυχημένου, του φταίει ο επιτυχημένος. Αν βέβαια έχει ακόμα δουλειά, δεν θα χτυπήσει δημόσια τον επιτυχημένο, αλλά θα το ρίξει στην πουτάνα την κοινωνία. Δηλαδή οτι οι λοιποί αποτυχημένοι φταίνε που απέτυχε κι αυτός.

Είναι μεγάλο παραμύθι ο Έλληνας. Μεγάλο παραμύθι ο Κοντονής, μεγαλύτερο ο Αλαφούζος και μέγιστο ο Μαρινάκης. Που ήξερε πολύ καλά την όλη ιστορία και γι” αυτό εξ άλλου δεν πήγε φέτος στο γήπεδο. Ήταν τέτοια η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που ένας Σάββας ήταν αρκετός. Πέρσι που υπήρχε ανάγκη, ήταν εκεί. Φέτος, τα πάντα ήταν έτοιμα. Στημένα σαν το Παρίσι. Βγήκαν οι γυμνοί, οι άμπαλοι που απέλυσαν και τον προπονητή τους, οι κρυμμένοι με Καλάσνικωφ τρομοκράτες, με τόσους υπερδορυφόρους πάνω από το κεφάλι τους που καταγράφουν θερμικά την ενέργεια, κι απείλησαν την εξουσία. Τραγωδία με κωμωδία, ένα τσιγάρο δρόμος.

Είναι τρομερό να νομίζεις οτι είσαι φοβερή ομάδα, ενώ είσαι νούλα. Είναι τρομερό να διώχνεις τον Βαρδινογιάννη, τον πρώτο επιχειρηματία της χώρας, και να νομίζεις οτι θα πας καλά. Είναι τρομερό να πιστεύεις οτι δεν θα κάνει περίπατο ο Μαρινάκης. Αλλά το χειρότερο απ” όλα είναι να πιστεύεις οτι είσαι Ευρωπαϊκή χώρα κι οτι σε αδικεί κάποιο σύστημα από το οποίο εσύ είσαι ξεκομμένος συνειδητά. Και να λέγεσαι και Παναθηναϊκός. Δηλαδή Αθήνα, καμμία σχέση με την τρούμπα που είναι και η φυσική καταγωγή του Ολυμπιακού.

Γίνανε λέει επεισόδια. Πού ρε παιδιά; Έξω από το γήπεδο πριν το παιχνίδι , στην είσοδο των παικτών στο τερέν αλλά και μετά την απόφαση της ματαίωσης του αγώνα. Ποιά είναι τα επεισόδια δηλαδή; Οτι πέσανε καρέκλες ή φωτοβολίδες και λίγο ξύλο; Σιγά τα ωά. Νεκρούς είχαμε; Αυτή είναι η ουσία. Άπαξ και δεν έχεις νεκρούς, για να επέμβει η Ελληνίδα μάννα και να απαγορεύσει στο μαμόθρευτο της να ξαναπάει στο γήπεδο, δεν είχαμε τίποτα. Κι εδώ τέλος. Δεν πάει παραπάνω η κουβέντα.

Διότι αν πήγαινε παραπάνω, θα έπρεπε να πιάσω την δικαιοσύνη. Αυτή, τι δουλειά κάνει; Μόνο χαρτιά συμπληρώνει; ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΩΛΛΗΣΙΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΙΚΑΣΕΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ; Αυτή δεν είναι υπεύθυνη για το μπόλιασμα της κοινωνίας με την αμφισβήτηση; Στα πάντα που ζούμε. Από αντισυνταγματικούς νόμους, μέχρι πάταξη της φοροδιαφυγής, μέχρι ξανά παραπομπή της χώρας στο διεθνές δικαστήριο για τα σκουπίδια ή τις συνθήκες των φυλακών, μέχρι και για το πρόβατο που βόσκησε παράνομα στο χωράφι αλλουνού;

Κανένα επεισόδιο δεν έγινε σήμερα παιδιά. Έγινε αυτό που γίνεται κάθε μέρα σε αυτόν εδώ τον τόπο. Η αλογοτροφή ζήλεψε την Ριζούπολη, που δεν την έχει ανταποδώσει, κι ο γάβρος, είναι ένας νομότυπος πλέον πλούσιος Αλ Καπόνε. Που θυμίζει και κάποιον άλλον, που δεν δίνει πλέον μαύρα. Το παιχνίδι πήγε να γίνει με την αισθητική του Έλληνα λεχρίτη, που ζει αυτήν την καθημερινότητα, αλλά όταν παίζει στην Ευρώπη, απλά είναι κότα και μιλάει για πολιτισμό. Αστυνομικό πολιτισμό δηλαδή αφού η Ευρώπη, τι να παράξει; Με τι πρώτες ύλες;

Σήμερα απλά ζήσαμε την καλαισθησία του λαού. Που έλαχε ο κλήρος να πέσει στο πράσινο, το μεγάλο λάθος του Μαρινάκη, το μεγάλο λάθος του δίπολου. Που αν το εξαφανίσει, απλά θα μετρήσει μέρες κι ο ίδιος. Κι ας σταματήσει το πρωτάθλημα, κι ας φανεί θύμα αντί για θύτης, κι ας το παίξει αδύνατος. Σήμερα, καταγράψτε την ημερομηνία, Εισόδια της Θεοτόκου, ημέρα που σπάνε τα ρεκόρ στο ιστολόγιο με τις τσόντες οι Έλληνες, σήμερα άλλαξε ο χάρτης.
Υπάρχει άνθρωπος εν Ελλάδι που να παραδέχεται οτι υπάρχει κάτι σοβαρό; Όσο κομματόσκυλο και να είναι, σε κατ” ιδίαν συζητήσεις του, παραδέχεται οτι κάνει πλάκα. Δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει υγεία, δεν υπάρχει δημόσια ασφάλεια, δεν υπάρχει όραμα και πλάνο, και περιμένεις από κάποιον Κοντονή οτι θα βγει από τον βόθρο του ποδοσφαίρου που απλά ακολουθεί την κοινωνική πορεία;

Ρε Έλληνα, σε γαμάνε λες συνέχεια οι κακοί δανειστές. Τώρα βέβαια το γιατί σε όλες τις δουλειές υπάρχουν μόνο μετανάστες κι εσύ τα ξύνεις στην καφετέρια, είναι μια μικρή λεπτομέρεια εκμετάλλευσης για σένα. Στην καφετέρια τελικά είσαι επειδή, δεν υπάρχουν δουλειές; Αφού δεν υπάρχουν, γιατί δουλεύουν οι ξένοι; Και καλά εκεί. Ούτε ποδόσφαιρο δεν θέλεις πια; Κι αυτο να το γαμήσεις; Κι εδώ οι δανειστές φταίνε; Ρε Έλληνα, μήπως είσαι ο πιο χοντρομαλάκας λαός της οικουμένης;

Όχι ρε, δεν είσαι. Παρασύρθηκα. Καραγκιόζης είσαι, που πετάς μια βόμβα κρότου λάμψης και μετά τρέχεις μην σε πιάσουν. Ίδιος με την αστυνομία. Ένας γελοίος είσαι, που νομίζεις οτι δικαιούσαι γνώμης επειδή τρως την σύνταξη των προγόνων σου. Που θέλεις να λες οτι πέτυχε το 1821 ή είπες όχι το 1940. Που θέλεις να λες οτι ήσουν αντιστασιακός, ενώ ήσουν λαμόγιο κανονικό. Που θέλεις να λες οτι είσαι ράτσα, ενώ είσαι φάρα. Που θέλεις να λες οτι μπορείς και να παίξεις ποδόσφαιρο, ενώ ούτε καν μπορείς να το διοργανώσεις κι ούτε καν θέλεις να ιδρώσεις για να παίξεις.

Ψιλοξέφυγα, αλλά έλεος πια με την κωλοκοινωνία που κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της. Που θα μου το παίξει εμένα σημαίνον πρόσωπο της καθημερινότητας, κάποιος Τσουκαλάς ή κάποιος Χατζηχρήστος. Που θα το μου παίξει εμένα κάποιος της πλάκας κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας, οτι και καλά είναι επιτυχημένος. Που θα το μου το παίξει εμένα οτι η αστυνομία δεν γνώριζε, ο διαιτητής έλεγχε και δεν έκρινε επαρκή τα μέτρα ασφαλείας – προσβάλλοντας την αστυνομία που μας φυλάει υποτίθεται από χειρότερα – κι οτι η αστυνομία είπε οτι δεν εγγυάται το παιχνίδι. ΚΙ ΑΝ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΕΓΓΥΑΤΑΙ ΕΝΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΤΙ ΕΓΓΥΑΤΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ; ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΛΑΣΝΙΚΩΦ;

Χάσαμε μια ευκαιρία σήμερα. Να έχουμε νεκρούς. Στο νεκροταφείο γίνεται ο Έλληνας άνθρωπος πολιτισμένος. Εκεί που δεν μιλάει, κι απλά κουνάει το κεφάλι του το κλούβιο. Αυτό που διαθέτουν οι αρχηγοί του, που μεθάνε από τα βλέμματα που τους κοιτάνε. Πολιτικοί, διαιτητές, δημοσιογράφοι , αρχηγοί συνδέσμων κι ό,τι άλλο κατεβάσει η γκλάβα σας. Σε μια κατάσταση, που όποιος μιλήσει για αλητεία, απλά δεν ξέρει τι του γίνεται. Απλά δεν ξέρει πού ζει. Κι επειδή δεν ξέρει πού ζει, θα έπρεπε να το μάθει με μερικούς νεκρούς.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ σηκώθηκε στο blog του Στήβεν Αβραμίδη, το φως του φεγγαριού

Διαβάστε ακόμα:

Η πιο σωστή απόφαση από το 1821